Hiperxigante

Diagrama de Hertzsprung–Russell

Tipu epectral

Nanes marrones

Nanes blanques

Nanes bermeyes

Subnanes

Secuencia principal
("nanes")

Subxigantes

Xigantes

Xigante lluminosa

Superxigantes

Hiperxigantes

Magnitú
absoluta
(M_V)

Una hiperxigante ye una estrella escepcionalmente grande y masiva, inclusive mayor qu'una superxigante. La so masa puede ser d'hasta 100 vegaes la masa del nuesu Sol, próxima a la llende máxima teóricu, que establez que la cantidá de masa nuna estrella nun puede entepasar les 120 M_☉ (mases solares). Esta llende en masa ta acomuñáu a la lluminosidá de Eddington, pol qu'estrelles más masives a cencielles nun pueden tar n'equilibriu al vencer la presión de radiación interna a la fuercia gravitacional: produciríen tanta enerxía que s'esprenderíen de la masa por demás de les 120 M_☉. Aun así, delles hipergigantes aparenten tener más de 100 M_☉ y, inclusive, tener, primeramente, ente 200 y 250 M_☉, al contrariu de lo que predicen les teoríes actuales sobre la formación y evolución estelar.

Considérase que les hipergigantes son les estrelles más lluminoses qu'esisten —miles y millones de vegaes más lluminoses que'l Sol—, con temperatures superficiales ente los 3.500 K y 35.000 K. Tienen aproximao un permediu de vida de namái 1 a 3 millones d'años antes de convertise en supernoves o, en casos desaxeradamente raros, hipernoves. Postulóse qu'una hiperxigante que se convierta en supernova o hipernova va dexar como remanente nel so llugar direutamente un furacu negru.

Ye bien pocu lo que se conoz sobre les hipergigantes, pos son desaxeradamente rares. Hasta apocayá namái se conocíen 7 hipergigantes na Vía Láctea. Amás, pueden variar en color: l'azul usualmente indica que la estrella ye bien caliente (na so superficie), ente que'l colloráu indica que ye más fría; tamién esisten les marielles, pero la inestabilidá que causen les temperatures moderaes y les altes presiones nel so interior faen que sían más rares que les otres posibilidaes. Ye interesante reparar que les hipergigantes marielles y coloraes más brilloses son d'una magnitú bolométrica d'alredor de -9,5 -lo qu'equival a una lluminosidá de 500.000 vegaes la del Sol-, nun conociéndose nenguna de rellumu cimeru. Les razones poles qu'esto asocede entá s'ignoren.