Monte Wutai

Monte Wutai

Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO
Templo nel monte Wutai.
Llugar	China
Criterios	ii, iii, iv, vi
Referencia	1279
Inscripción	2009 (XXXIII Sesión)
Área	Asia y Oceanía
Coordenaes	nun Ficha de monte

El monte Wutai (Plantía:Zh-cpa, "Monte de los cinco pandos"), tamién conocíu como monte Wutai o Qingliang Shan, ye un llugar sagráu del budismu chinu asitiáu na cabecera del ríu Qingshui, na provincia china de Shanxi, arrodiáu per un grupu de cinco cumbre de visu esplanáu (norte, sur, este, oeste y central). El cume norte, llamada Beitai Ding o Yedou Feng, ye la más alta de los cinco (3.061 m), y ye tamién el puntu más altu de China septentrional.

Wutai Shan alluga munchos de los más importantes monesterios y templos de China. Contién 53 monesterios sagraos, que fueron inscritos como Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco en 2009.^[1]

Wutaishan ye una de los cuatro montes (xunto col Emei, Jiuhua y Putuo) que se consideren la morada o'l llugar de práutica (Plantía:Zh-cpa) d'unu de los grandes bodhisattves.

Wutai ye la sede del Bodhisattva de la sabiduría, Manjusri o Wenshu (Tradicional: 文殊) en chinu. El monte Wutai tamién tien una rellación duradera col budismu tibetanu.^[2]

Wutai foi la primera de los cuatro montes que s'identificó y de cutiu refierse a ella como "la primera ente los cuatro grandes montes." Foi identificada sobre la base d'un pasaxe del Avatamsaka Sutra (Plantía:Zh-cpa); que describe les moraes de munchos bodhisattvas. Nesti capítulu, dizse que Manjusri mora nuna "monte claru y fríu" nel nordeste. Esto sirvió como guía pa la identidá de los montes y el so nome alternativu "Claru monte fríu" (Plantía:Zh-cpa).

Esiste la creencia de que'l bodhisattva manifiéstase frecuentemente nel monte, tomando la forma de pelegrinos, monxos o más de cutiu inusuales nubes de cinco colores.

El monte Wutai ye'l llugar en que s'atopen dalgunos de los edificios de madera más antiguu de China que sobrevivieron dende la dómina de la Dinastía Tang (618–907). Esto inclúi la sala principal del monesteriu Nanchan y la sala oriental del monesteriu Fuguang, construyíos en 782 y 857, respeutivamente. Fueron afayaos en 1937 y 1938 por un equipu d'historiadores de l'arquiteutura incluyendo'l destacáu historiador de principios del sieglu XX Liang Sicheng. Los diseños arquiteutónicos d'estos edificios fueron estudiaos dende entós por destacaos sinólogos y espertos n'arquiteutura china tradicional, como Nancy Steinhardt. Steinhardt clasificó estos edificios según el tipu de sales que presentaben nel manual d'edificación chinu Yingzao Fashi escritu nel sieglu XII.

En 2008, les autoridaes chines confiaben en que'l santuariu nel monte Wutai fuera consideráu pola Unesco pa incluyilo dientro del Patrimoniu de la Humanidá. Los residentes locales, sicasí, manifiesten que se vieron obligaos a dexar les sos cases y allugase n'otru llugar lloñe d'ellí pa preparar pal intentu.^[3]

1. ↑ China's sacred Buddhist Mount Wutai inscribed on UNESCO's World Heritage List. UNESCO World Heritage Centre
2. ↑ Tuttle, Gray (2006). 'Tibetan Buddhism at Ri bo rtse lnga/Wutai shan in Modern Times.' Journal of the International Association of Tibetan Studies, non. 2 (Agostu 2006): 1-35. Fonte: [1] (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión). (accesu: sábadu, 11 d'abril de 2009)
3. ↑ [2][3]