Edateko ur

Edateko ura elikagaiak edateko edo prestatzeko murrizketarik gabe kontsumitu daitekeen urari esaten zaio.

Europar Batasunean, 98/83/EU araudiak balio maximoak eta minimoak ezartzen ditu mineralen eta ioien edukirako, hala nola kloruroak, nitratoak, nitritoak, amonioa, kaltzioa, magnesioa, fosfatoa, artsenikoa^[1] eta germen patogenoak. Edateko uraren pH-ak 6,5 eta 9,5 artean egon behar du. Iturriko urak botilaratutako ur mineralek baino bost kontrol gehiago igarotzen ditu.

Nekazaritza-erabilera intentsiboa duten eremuetan gero eta zailagoa da putzuak aurkitzea, batez ere arauen eskakizunekin bat datorren ura dutenak. Bereziki nitratoen eta nitritoen balioek, konposatu fitosanitarioen kontzentrazioez gain, askotan baimendutakoaren atalasea gainditzen dute. Arrazoia ongarri mineralen erabilera masiboa edo minden filtrazioa izan ohi da. Horrela gehitutako nitrogenoa, landareek asimilatzen ez dutena, lurzoruko mikroorganismoek nitrato bihurtzen dute, eta, ondoren, euri-urak maila freatikora eramaten du. Beste ingurumen-kutsatzaile batzuk ere arriskuan jartzen dute edateko uraren hornidura, hala nola petrolioaren eratorriak isurtzea, meategietako lixibiatuak, etab. Hauek dira ura ez edateko arrazoiak:

• bakterioak, birusak;
• Mineralak (partikuletan edo disolbatuak), produktu toxikoak;
• Gordailu edo partikula esekiak.
• Substantzia organikoak.
• Erradioaktibitatea.

1. ↑ Winkel, L.; Berg, M.; Amini, M.; Hug, S.J.; Johnson, C.A.. (2008). «Predicting groundwater arsenic contamination in Southeast Asia from surface parameters» Nature Geoscience (1): 536–542.  doi:10.1038/ngeo254..