Elektronika

Elektronika fisika aplikatuaren adar bat da, zeinak barne hartzen dituen fisika, ingeniaritza, teknologia eta elektroien edo elektrikoki, hutsean edo materian^[1], kargatutako beste partikulen emisioarekin, fluxuarekin eta kontrolarekin tratatzen dituzten aplikazioak. 1897an, elektroia identifikatzeak, seinale elektriko txikiak anplifikatu eta artezteko gai zen huts-hodia asmatzearekin batera, elektronikaren eremua eta elektroiaren garaia inauguratu zuten^[2].

Osagai elektriko aktiboak (huts-hodiak, transistoreak, diodoak, zirkuitu integratuak, optoelektronika eta sentsoreak) osagai elektriko pasiboekin eta interkonexio-teknologiekin lotuta dituzten zirkuitu elektrikoak erabiltzen ditu elektronikak. Oro har, gailu elektronikoek osagai pasiboekin osatutako erdieroale aktiboak dituzten zirkuituak izaten dituzte, nagusiki edo esklusiboki; zirkuitu hori zirkuitu elektroniko gisa deskribatzen da.

Osagai aktiboen portaera ez-lineala eta elektroi-fluxuak kontrolatzeko duten gaitasuna direla eta, seinale ahulak anplifikatu daitezke. Elektronika, izan ere, asko erabiltzen da datuen prozesamenduan, telekomunikazioetan eta seinale prozesamenduan. Gailu elektronikoek etengailu gisa jarduteko duten gaitasunari esker, informazioa digitalki prozesa daiteke. Interkonexio-teknologiek, hala nola zirkuitu inprimatuek, paketatze elektronikoko teknologiek eta komunikazio-azpiegituren beste era askotakoek, zirkuituaren funtzionaltasuna osatzen dute, eta osagai elektroniko mistoak lan-sistema erregular bihurtzen dituzte, sistema elektroniko deritzona. Adibide dira: konputagailuak edo kontrol-sistemak. Sistema elektroniko bat izan daiteke gailu independente bat edo diseinatutako beste sistema baten osagai bat.

Zientzia eta teknologia elektriko eta elektromekanikoak arduratzen dira energia elektrikoa beste energia mota batzuetara (kableak, motorrak, sorgailuak, bateriak, etengailuak, erreleak, transformadoreak, erresistentziak eta beste osagai pasibo batzuk erabiliz) sortu, banatu, kommutatu, biltegiratu eta bihurtzeaz. Bereizkuntza hori 1906. urtearen inguruan hasi zen, Lee De Forestek asmatutako triodoaren asmakizunarekin. Triodoari esker, irrati-seinaleen eta audio-seinale ahulen anplifikazio elektrikoa egin ahal izan zen gailu ez-mekaniko batekin. 1950era arte, eremu horri «irrati-teknologia» esaten zitzaion, aplikazio nagusia irrati-transmisoreen, hargailuen eta huts-hodien diseinua eta teoria zuelako.

Gaur egun, gailu elektroniko gehienek^[3] osagai erdieroaleak erabiltzen dituzte elektroiak kontrolatzeko. Gailu erdieroaleen eta erlazionatutako teknologiaren azterketa egoera solidoaren fisikaren adartzat hartzen da; arazo praktikoak konpontzeko zirkuitu elektronikoen diseinua eta eraikuntza, berriz, ingeniaritza elektronikoari dagokio. Artikulu hau elektronikaren ingeniaritzaren alderdiei buruzkoa da.

1. ↑ (Ingelesez) «Electronics | Devices, Facts, & History | Britannica» www.britannica.com 2024-05-26 (Noiz kontsultatua: 2024-06-23).
2. ↑ «October 1897: The Discovery of the Electron» (ingelesez). Consultado el 19 de septiembre de 2018.
3. ↑ (Ingelesez) «Electronics fundamentals : circuits, devices, and applications | WorldCat.org» search.worldcat.org (Noiz kontsultatua: 2024-06-23).