Fernando VII.a Borboikoa (Espainia)

Fernando VII.a Borboikoa (Espainia)

Espainiako Estatuburua

1814ko maiatzaren 4a - 1833ko irailaren 29a

Espainiako errege

1814ko maiatzaren 4a - 1833ko irailaren 29a
Josef Bonaparte - Elisabet II.a Espainiakoa
Espainiako Estatuburua

1808ko martxoaren 19a - 1808ko maiatzaren 6a

Espainiako errege

1808ko martxoaren 19a - 1808ko maiatzaren 6a
Karlos IV.a Espainiakoa - Josef Bonaparte

Santiagoko ordenaren maestre handia

Bizitza
JaiotzaSan Lorenzo de El Escorial monasterioa1784ko urriaren 14a
Herrialdea Espainia
HeriotzaMadril1833ko irailaren 29a (48 urte)
Hobiratze lekuaEl Escorial monasterioaren errege kripta
San Lorenzo de El Escorial monasterioa
Familia
AitaKarlos IV.a Espainiakoa
AmaMaria Luisa Parmakoa
Ezkontidea(k)Princess Maria Antonia of Naples and Sicily (en) Itzuli  (1802ko urria -  ezezaguna)
Maria Elisabet Portugalgoa  (1816ko iraila -  ezezaguna)
Maria Josefa Saxoniakoa  (1819ko urriaren 20a -
Maria Kristina Borboikoa  (1829ko abendua -  ezezaguna)
Seme-alabak
Anai-arrebak
Familia
LeinuaEspainiako Borboi etxea
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Irakaslea(k)Felipe Scío de San Miguel (en) Itzuli
Francisco Javier Cabrera Velasco (en) Itzuli
Jarduerak
Jarduerakagintaria
Lan nabarmenak
Jasotako sariak
GraduaKapitain nagusi
Sinesmenak eta ideologia
ErlijioaErromatar Eliza Katolikoa

Find a Grave: 8852608 Edit the value on Wikidata

Fernando VII.a[1] (San Lorenzo de El Escorial, Madril, 1784ko urriaren 14a - Madril, 1833ko irailaren 29a), izengoitiz Desiratua (gaztelaniaz: el Deseado) eta Errege desleiala (gaztelaniaz: el Rey Felón) deitua, bi alditan izan zen Espainiako erregea: 1808an eta 1813-1833 bitartean. Borboiko leinukoa da.

Karlos IV.a Espainiakoa eta Maria Luisa Parmakoaren semeak Aranjuezko altxamenduan, gurasoei hari uko eginarazi ondoren, jaso zuen koroa, baina berak ere abdikatu behar izan zuen Baionan eta Independentzia Gerra garaian preso izan zen han, Valençayko itunak askatasuna eman zion arte. Desiratua deitu zioten, baina Jose Bonaparte bidali eta Espainiako tronuaren buru bera jarri zenean, era absolutistan gobernatu zuen eta ez zen herritarren gustuko izan. 1814 eta 1820 artean, Cádizko Konstituzioa ezerezean utzi zuen eta liberalak jazarri.

1820an, Riegoren pronuntziamenduak Hirurteko Liberala hasi zuen: Cádizko Konstituzioa berrezarri eta desamortizazio bati ekin zioten, baina 1823an San Luisen Ehun Mila Semeak armadak amaitu zuen.

Hamarkada Doilorra deitu zitzaion erregealdiaren azken aldiari. Liberalak gogor jazarri zituen eta absolutisten gustuko ere ez zen izan, horiek anaia Karlos Maria Isidro Borboikoaren inguruan bildu baitziren. Bestalde, ondorengotzaren auzia ere bazen, ez baitzuen semerik izan, alaba baizik, Elisabet II.a Espainiakoa izan zena: Haren osaba Karlosek ez zuen sekula onetsi eta Lehen Karlistaldia hasi zen, erregea hil bezain pronto.

Jesús Mosterín filosofoak honela laburbildu du hark utzitako ondarea:[2]

« Fernando VII, enemigo de la inteligencia, restaurador de la censura y la Inquisición, creador de las escuelas taurinas y gran promotor de las corridas de toros.

(Fernando VII.a, adimenaren etsai, zentsuraren eta Inkisizioaren berrezarle, zezenketa eskolen sortzaile, eta zezenketa ekitaldien sustatzaile handi).

»
  1. Euskaltzaindia. (PDF) 186. arauaː Atzerriko pertsona-izenak. Grafia-irizpideak. Erregeerreginen eta kidekoen kasua. .
  2. Jesús Mosterín: «La España negra y la tauromaquia», El País, 2010-03-11.

© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search