Augustinus Hipponensis

Augustinus Hipponensis

Res apud Vicidata repertae:

Nativitas: 13 Novembris 354; Thagaste
Obitus: 28 Augusti 430; Hippo Regius
Patria: Roma antiqua

Familia

Genitores: Patricius; Monica
Coniunx: no value
Proles: Adeodatus

Memoria

Sepultura: San Pietro in Ciel d'Oro
Sanctus (feriae die 28 Augusti, 15 Iunii)

Sanctus Augustinus
Episcopus et Doctor Ecclesiae Catholicae
Natus	13 Novembris 354 Tagastae (Algeria)
Mortuus	28 Augusti 430 Hippone Regio
Attributa	puer; turtur; graphium; concha: cor inflammatum sagittaque transfixum
Patronus	braciatores, typographi, lippus, theologi
Index Sanctorum

Aurelius Augustinus Hipponensis^[1] (natus die 13 Novembris 354, mortuus die 28 Augusti 430), etiam Sanctus vel Beatus Augustinus^[2] appellatus, fuit episcopus, philosophus Latinus et theologus ex Africa Romana, nunc Doctor Ecclesiae a multis habitus. Primo rhetor fuit Tagastae municipio Africae, tum Karthagine, Romae, Mediolani. Ibi sermonibus Ambrosii episcopi Mediolanensis commotus anno 387 baptizatus est; ab anno 395 usque ad mortem anno 430 fuit episcopus Hipponensis (loco hodiernae Annaba urbis Algeriae).

Augustinus plurima scripta conscripsit, quae magna ex parte exstant et magni momenti in progressu Christianitatis Occidentalis fuerunt.^[3] Fides Christiana Augustino est fundamentum intellectus ("crede, ut intelligas"). Opus Confessiones nominatum inter scripta autobiographica maximi momenti omnium saeculorum numeratur. Elementa ex philosophia Platonica sumpta Augustinus sensu Christiano interpretatur. Prima Augustini vita a Possidio Calamensi conscripta est, qui eum, quippe cum discipulus esset, bene novit.

Fuit summus ex Patribus Latinis et inter summos omnium saeculorum, cuius auctoritas tum in Christianitatem mediaevalem Occidentis dominata est, ubi unus ex quattuor doctoribus ecclesiae habebatur, tum potentissimum, praeter Biblia ipsa, impulsum Reformationi praebuit, quocirca hodiernis et Catholicis et Protestantibus maius subsidium manet. In ecclesiis Orthodoxis autem diu paene ignotus permanebat. Cum doctrina eius saeculo decimo quarto versionibus Graecis etiam Constantinopoli innotuit, accepta non est nisi quod ex ea cum aliis patribus ecclesiasticis commune fuit. Maximus pessimista naturae humanae fuit, quia ipse dixit: "Nemo habet de suo, nisi mendacium et peccatum" (Evangelio secundum Ioannem 5.1). Hic pessimismus non totus in regula fidei Ecclesiae Catholicae servabatur.