Iuno

Vide etiam paginam discretivam: Iuno (discretiva).

Iuno fuit maxima dea Romana quae multis muneribus fungebatur, nam erat dea matrimonii, partus, atque omnino feminarum quae, ut viri per Genium suum, sic per Iunonem suam iurabant.^[1] Non solum in vita privata pollebat: rebus publicis quoque operam dabat, nam regno et imperio praeerat (nomine Iuno Regina). Ne a bello quidem abhorrebat ut quae multis investigatoribus hodiernis^[2] patrona bellicae iuventutis visa est.

Deae Graecae Herae (Ἥρη aut Ἥρα) adsimulata est. Aliae deae externae, Etrusca Uni et Carthaginiensis Tanit/Caelestis in eandem deam atque Iuno coaluerunt. Iuno est uxor sororque Iovis.

Animalia ei cara erant pavo^[3], qui pro superbia et muliebri cupidine formositatis stabat, capra, anser et aliquatenus (saltem Iunoni Sospitae dictae) serpens. Mensem Iunium tamquam suum vindicabat nec, quamquam cum luna arte coniuncta erat, tamen diem septimanae sibi dicatum accepit quia nulli planetae nomen suum indiderat.

↑ Iacobus Rives 1992, 'The Iuno feminae in Roman society' in Echos du monde classique XXXVI, S11 : 33-49 Hic legere potes. Unde verbum 'eiuno' natum est.
↑ Fritz Graf, 'Iuno' in Der Neue Pauly.
↑ Pausanias II.17.6.

[1] Iacobus Rives 1992, 'The Iuno feminae in Roman society' in Echos du monde classique XXXVI, S11 : 33-49 Hic legere potes. Unde verbum 'eiuno' natum est.

[2] Fritz Graf, 'Iuno' in Der Neue Pauly.

[3] Pausanias II.17.6.

[1]

[2]

[3]