Lingua Graeca antiqua communis

Unam legis e paginis de

lingua Graeca

disserentibus

---

Proto-Graeca (ca. 2000 a.C.n.)

Mycenaea (1600–1100 a.C.n.)

Graeca antiqua (800–300 a.C.n.)

Dialecti: Aeolica, Arcado-Cypria,
Attica, Dorica, Ionica

Koine (300 a.C.n.–600 p.C.n.)

Graeca Media (600–1500)

Neograeca (ab anno 1500)

Demotica, Catharevusa
Dialecti: Graeco-Calabra, Ievanica, Cappadociana, Pontica, Tsaconica, Cypria

Vide etiam
Alphabetum Graecum

Graeca leguntur in omnibus fere gentibus, Latina suis finibus exiguis sane continentur.

– Cicero: Pro Archia poeta, X, 23

Lingua Graeca antiqua communis sive dialectus communis^[1] (Graece διάλεκτος κοινή; hodie apud philologos Koine) est lingua communis Graeca ab Hellenismo (ca. 300 a.C.n. usque in tempus Imperii Romani (ca. 300 p.C.n.; secundum alios ca. 600) adhibita. Hoc genus linguae Graecae per multa saecula erat lingua franca regionum Mare Mediterraneum orientale circumiacentium et lingua altera Imperii Romani, quae etiam in provinciis occidentalibus longe lateque diffusa erat. Non solum originalis Novi testamenti sermo est, sed etiam ad doctrinam Christianam propagandam maximi momenti erat.