Modernismus (musica)

Ricardus Strauss anno 1888, anno Dominis Ioannis, compositionis quae élan vital et breakaway mood modernismi repraesentat (Dahlhaus 1989:331, 334).

Modernismus in musica est motus mutationis et evolutionis in lingua musica circa 1901 ortus, tempus variorum affectuum in interpretatione priorum musicae categoriarum, novitates quae in novos modos harmonicarum, melodicarum, sonicarum, et rhythmicarum musicae proprietatum ordinandarum et attingendarum, et in mutationes in cosmotheoriis aestheticis quae ad maiorem aetatem arte pertinent, modernismi in artibus illius temporis inducunt. Vocabulum quocum artissime consociatum est innovation.[1] Eius proprietas maximi momenti est "multitudo linguistica," quae significat nullum genus musicae statum praevalentem umquam assumpsisse.[2]

In modernismo musico inhaeret persuasio musicam non rem immotam, a veritatibus aeternis et principiis classicis definitam, sed potius rem quae historicam et progressivam per se esse. Cum fides progressui musico vel principio innovationis nec nova nec modernismo unica est, tales aestimationes magni momenti praecipue sunt intra habitus aestheticos modernisticos.[3][4]

Exempla sunt Arnoldi Schoenberg approbatio reiectionis tonalitatis in operibus chromaticis posttonalibus et duodecim tonorum, atque Inguari Stravinsky motus a rhythmo metrico.[5]

  1. Metzer 2009:3.
  2. Morgan 1984:443.
  3. Anglice: "Inherent within musical modernism is the conviction that music is not a static phenomenon defined by timeless truths and classical principles, but rather something which is intrinsically historical and developmental. While belief in musical progress or in the principle of innovation is not new or unique to modernism, such values are particularly important within modernist aesthetic stances."
  4. Campbell 2010:37.
  5. Campbell 2010:37.

© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search