Neoplatonismus

Neoplatonismus est terminus technicus ab hominibus doctis recentioris aetatis adhibitus, quo indicatur multum differre inter praecepta ipsius Platonis et cogitata philosophorum quorum primus Ammonius Saccas (c. 175 – 242), philosophus Alexandrinus, profertur, et quorum principatum tenet Plotinus (c. 205 – 270), discipulus Ammonii. Alii philosophi eiusdem generis suo loco nominabuntur. Hi tamen philosophi a posteritate Neoplatonici appellati ipsi se Platonicos dicebant arbitrati se heredes Academiae doctrinam Platonis conservare et explicare. Habent sua iura ambae opiniones.

Fortasse etiam scholam Platonicam Alexandrinam appellare possumus, nam Alexandriae Ammonius docuit, Plotinus studuit. Alexandriae etiam Origenes (c. 185 – 254), cuius theologia Neoplatonismum satis olet. Constat Origenem etiam viam ad doctrinam Arianam concipiendam aperuisse. Haec doctrina Christiana Neoplatonismo mediocriter quidem imbuta fidem ecclesiae valde commovit, nam fideles in novam theologiam ratione hominis coercitam produxit.

Neoplatonismus non solum ecclesiam agitavit sed postea etiam philosophiam scientiarum naturalium, praesertim philosophiam mathematicae, ditavit.