Bronstijd in Nederland

De Bronstijd in Nederland omvat de periode van omstreeks 1900 tot rond de 8e eeuw v.Chr.

In grote lijnen was de Nederlandse Bronstijd een afgeleide van twee grote cultuurgebieden: de Midden- en Oost-Europese bronstijdculturen (met name Úněticecultuur en opvolgers) en de bronstijdculturen van de Britse eilanden (Wessexcultuur) en Bretagne (Armoricaanse grafheuvelcultuur).

In het gebied van het huidige Nederland bevonden zich noch de grondstoffen voor brons (met name koper en tin) noch natuurlijke rijkdommen die als ruilmateriaal gebruikt konden worden (zoals bv. het barnsteen van Denemarken). Evenmin bevond het zich aan een belangrijke handelsroute. Desalniettemin bestond er een bescheiden eigen bronsindustrie, wat onder andere blijkt uit gevonden gietvormen en soms specifiek Nederlandse vormen.

Doordat het brons schaars was, heeft het vuursteen nooit helemaal verdrongen. Ook toen er al ijzer was bleven stenen werktuigen nog lange tijd in gebruik.

De periode wordt ingedeeld in drie fasen:

• Vroege Bronstijd (2000 - 1800 v.Chr.)
• Midden Bronstijd (1800 - 1100 v.Chr.)
• Late Bronstijd (1100 - 800 v.Chr.)

Zie ook: Bronstijd in Europa