Desertie

Desertie is het permanent verlaten van een krijgsmacht zonder toestemming. De intentie om permanent te vertrekken onderscheidt het van de meer algemene ongeoorloofde afwezigheid. Doorgaans geldt desertie als een strafbaar feit.

Desertie is een verschijnsel van alle tijden. In de Oudheid, Middeleeuwen en Vroeg-Moderne Tijd kwam desertie vaak voor, met name als de omstandigheden in het leger slecht waren. In huurlingenlegers reikte de trouw van de soldaten zo diep als de beurs van hun broodheer was. Wanneer deze zijn soldaten niet meer kon of wilde betalen, leidde dit vrij snel tot desertie, muiterij en plunderingen van de lokale bevolking.

Later werd de maatschappij steeds beter georganiseerd, en werd het moeilijker om te deserteren omdat men makkelijker kon worden nagetrokken. De groei van het nationalisme leidde er bovendien toe dat desertie negatiever bezien werd: desertie werd gezien als misdrijf en het werd gezien als een schande om een deserteur in familie te hebben. Dit leidde tot het verminderen van onderduikmogelijkheden omdat minder mensen deserteurs wilden helpen, en tot een sociale druk (soms indirect via de familie) zich toch bij het leger te melden. Desertie komt vaker voor in landen met een dienstplicht dan in landen met een beroepsleger.

Bij de marine spreekt men over het algemeen van drossen; hiermee wordt echter precies hetzelfde bedoeld.