Ethische politiek

Geschiedenis van Indonesië

Naar chronologie

Prehistorie

Vroege vorstendommen

Shrivijaya (3e tot 14e eeuw)
Taroemanagara (358-670)
Soenda (670-1579)
Sailendra (8e & 9e eeuw)
Mataram I (752–1045)
Kediri (1045–1221)
Singhasari (1222–1292)
Majapahit (1293–1500)

De opkomst van de moslimstaten

De verspreiding van de islam (1200–1600)
Sultanaat Malakka (1400–1511)
Sultanaat Demak (1475–1518)
Sultanaat Atjeh (1496–1903)
Sultanaat Mataram (~1500 tot ~1700)

Koloniaal Indonesië

Portugezen in Indonesië (1512–1850)
Vereenigde Oostindische Compagnie (1602–1798)
Nederlands-Indië (1798–1942)
- Britse invasie van Java (1810–1811)
- Padri-oorlogen (1803–1837)
- Java-oorlog (1825–1830)
- Atjehoorlog (1873–1904)
- Ethische politiek (1899–1942)

De opkomst van Indonesië

Onafhankelijk Indonesië

Verenigde Staten van Indonesië(1949–1950)
Nederlands-Indonesische Unie (1950–1956)
Liberale democratie (1950–1957)
Geleide democratie (1957–1965)
Kudeta (1965–1966)
Orde Baru (1966–1998)
Reformasi (1998–heden)

Portaal

Indonesië
Portaal

Geschiedenis

De ethische politiek was de morele of ethische roeping die het Nederlandse koloniale beleid in Nederlands-Indië kreeg vanaf het kabinet-Kuyper rond 1901.^[1] Degene die hier als bestuurder voor het eerst beleidsmatig vorm aan gaf was minister van Koloniën Alexander Willem Frederik Idenburg. Waar tot dan toe de economische exploitatie van grondstoffen en de bevolking in de koloniën relatief onomstreden was, werd deze toen overwegend negatief beoordeeld. Doelstelling van de ethische politiek was de koloniale bevolking zodanig te vormen dat zij zou kunnen komen tot sociale, politieke en economische zelfstandigheid.

↑ Blom; Lamberts (2006)

[1] Blom; Lamberts (2006)

[1]