Europese vluchtelingencrisis

Met de Europese vluchtelingencrisis, ook wel Europese migrantencrisis of Europese migratiecrisis genoemd, wordt primair gedoeld op de honderdduizenden migranten die sinds 2013 de Middellandse Zee oversteken richting de Europese Unie en de politieke reacties daarop. De vluchtelingen komen vooral uit oorlogsgebieden in het Midden-Oosten en Afrika. De term "crisis" kwam hiervoor algemeen in gebruik in april 2015, toen in amper een week tijd enkele honderden bootvluchtelingen verdronken in de Middellandse Zee.

Vele vluchtelingen vroegen asiel aan, waardoor overheidsinstellingen in vele landen overbelast raakten; zij zochten naar mogelijkheden de asielverzoeken sneller te behandelen, terwijl Noord-Europese landen Griekenland, Turkije en Libië aanmoedigden om passerende vluchtelingen tegen te houden of terug te sturen.^[1] Dit is in strijd met allerlei Europese en internationale regels.^[2]

Zonder officiële verblijfsstatus zijn de vluchtelingen in de meeste landen sterk in hun bewegings- en handelingsvrijheid ingeperkt en mogen bijvoorbeeld geen werk zoeken. Ten minste voor de eerste tijd zijn vele vluchtelingen aangewezen op hulp voor de dagelijkse levensbehoeftes. De opvang van de vluchtelingen in 2015 en begin 2016 werd hoofdzakelijk door ngo's en vrijwilligers georganiseerd. De EU had problemen met de gevolgen van de Dublinverordening^[3], die er onder meer toe leidt dat asielzoekers zich niet als zodanig bekendmaken tot zij in het gewenste land zijn aangekomen.

1. ↑ Krokodillentranen om Aleppo. NRC Handelsblad (15 december 2016). Gearchiveerd op 16 mei 2021. Geraadpleegd op 20 april 2017.
2. ↑ Financial Times en NO SAFE REFUGE ASYLUM-SEEKERS AND REFUGEES DENIED EFFECTIVE PROTECTION IN TURKEY, Amnesty International, 2016. Gearchiveerd op 1 november 2022.
3. ↑ NOS, "EU nog oneens over herverdeling vluchtelingen", 16 juni 2015. Gearchiveerd op 21 juli 2022.