Frankische tijd in de Nederlanden

De Frankische tijd is de periode die in de Lage Landen begint aan het eind van de Romeinse tijd met de immigratie van de Franken in de 3e eeuw en eindigt nadat het Karolingische Rijk in de 9e eeuw uiteenvalt. De Frankische tijd wordt gekenmerkt door het leggen van de basis voor het feodale stelsel met de groei van steeds grotere territoriale gebieden die ten slotte onder een keizer tot een groot Frankisch Rijk worden samengevoegd, en wordt beschouwd als een tijdperk van staatsvorming waarin de Lage Landen een belangrijke rol speelden^[1]. De uitbreiding ging doorgaans gepaard met veel strijd en bruut geweld. Aan innerlijke verdeeldheid en strijd zou uiteindelijk ook dit rijk ten onder gaan, maar parallel daaraan en er nauw mee verweven heeft zich tegen dan een hoofse cultuur ontwikkeld van zekere verfijning, die vooral steunde op de waarden van het vroege christendom, dat reeds in de Gallo-Romeinse periode was opgekomen maar zich nu mede dankzij de Frankische steun uitbreidde.

Voor het midden van de 3e eeuw werd de naam van de Franken nergens vernoemd.^[2] Maar vanaf de aanvang van die eeuw beginnen Germaanse stamnamen plaats te ruimen voor die van Franken en Saksen, waarschijnlijk door aansluiting in grotere stamverbanden.^[3]

1. ↑ L. van der Tuuk (2009): Koningen en krijgsheren: de Franken in de Lage Landen Samenvatting
2. ↑ De Boone (1954) p. 13
3. ↑ Jansen, H.P.H. (1995): p. 18