Hungerplan

Het Hungerplan (Hongerplan) (Duits: der Hungerplan; der Backe-Plan) was tijdens de Tweede Wereldoorlog een door nazi-bureaucraten ontwikkelde strategie om in de Sovjet-Unie voedsel in beslag te nemen en het te geven aan de Duitse soldaten en burgers. Het plan beoogde de genocide door verhongering van miljoenen Sovjetburgers na Operatie Barbarossa, de invasie van de Sovjet-Unie in 1941 (zie Generalplan Ost). Het uitgangspunt achter het Hungerplan was dat Duitsland niet zelfvoorzienend was. Om de oorlog en het binnenlandse moreel op peil te houden, had het koste wat kost voedsel uit veroverde landen nodig.

Het Hungerplan werd ontwikkeld in voorbereiding op de Duitse Wehrmacht-invasie van de Sovjet-Unie, en uiteindelijk gedeeltelijk uitgevoerd. Het plan leidde tot een hongersnood, waarbij miljoenen mensen omkwamen.^[1][2] De Oekraïense voedselvoorraad werd met de uitvoering van het plan weggehaald uit Midden- en Noord-Rusland en kwam in handen van het binnenvallende leger en de bevolking van Duitsland. De middelen van de massamoord werden uiteengezet in verschillende documenten, waaronder een die bekend kwam te staan als Hermann Görings Groene map (Codenaam: Plan "Oldenburg"), met "20 tot 30 miljoen verwachte sterfgevallen" als gevolg van "militaire acties en crises in de voedselvoorziening".

1. ↑ Tooze 2006, pp. 476–485, 538–549.
2. ↑ (en) Hitler's Hungerplan. Nobel Peace Center (19 mei 2021). Gearchiveerd op 29 september 2022. Geraadpleegd op 29 september 2022.