Indusbeschaving

Indusbeschaving
Gebied van hoog-Harappa
Regio	Noordwesten van Zuid-Azië
Periode	Bronstijd
Datering	Vroeg 3200-2600 v.Chr. Hoog 2600-1900 v.Chr. Laat 1900-1000 v.Chr.
Typesite	Harappa
Andere sites	Mohenjodaro
Voorgaande cultuur	Mehrgarh
Volgende cultuur	Vedische tijd
Portaal    Archeologie

Geschiedenis van Zuid-Azië

..Naar chronologie Steentijd in Zuid-Azië Mehrgarh Indusbeschaving Jhukarcultuur · cemetery H-cultuur Vedische tijd Ochre coloured pottery Painted grey ware Northern black polished ware Mahajanapada's Magadharijk Mauryarijk Satavahanarijk Kushanrijk Guptarijk Palarijk Cholarijk Sultanaat Delhi Sultanaten van de Dekan Hoysalarijk Kakatiyarijk Vijayanagararijk Mogolrijk Maratharijk Sikhrijk Brits-Indië Opdeling van India

..Naar onderwerp Hindoegeschriften Boeddhistische geschriften Jaïnische geschriften Sangam-literatuur Tamil-literatuur Indische filosofie Hindoeïstische filosofie (Varṇāśramadharma) Boeddhistische filosofie Betrekkingen van het Indisch Subcontinent met de Grieks-Romeinse wereld

..Naar land Bangladesh · Bhutan · India · Maldiven · Nepal · Pakistan · Sri Lanka

Portaal   Geschiedenis

De Harappabeschaving, Harappacultuur of Indusbeschaving was een beschaving uit de bronstijd in het zuiden van Azië (ca. 3200-1900 v.Chr.), die zich kenmerkte door de bouw van strak geplande steden en het Harappaschrift. De belangrijkste vindplaatsen zijn Harappa en Mohenjodaro, terwijl het verspreidingsgebied vooral de vlakte van de Indus en de zijrivieren was, met uitlopers aan de kust en langs de loop van de Ghaggar-Hakra. De Harappabeschaving was samen met die van Mesopotamië en het Oude Egypte een van de eerste hoogontwikkelde beschavingen ter wereld.^[1] Mesopotamië en Egypte hadden wel iets eerder steden dan de Harappabeschaving, maar daar staat tegenover dat de Harappabeschaving het grootste verspreidingsgebied had.

Er was een uitgebreid overzees handelsnetwerk met het westen van Azië, planmatige stedenbouw met gemeenschappelijke infrastructuur als riolering en watertoevoer.^[1] De ruime bakstenen huizen met verdiepingen hadden hun eigen badkamer. Handel en nijverheid waren per bedrijfstak in wijken ingedeeld. Er zijn geen grote monumenten gevonden die op een geestelijke of wereldlijke macht wijzen. Het schrift is vooralsnog niet ontcijferd en ook de taal is nog onbekend. Al even raadselachtig is het verdwijnen van de beschaving gedurende een relatief korte periode, waarin de bewoners de steden achterlieten en veel van de culturele ontwikkeling verloren ging.

Er zijn enkele aanwijzingen dat de late Harappabeschaving overlapte met de komst van de eerste Indo-Ariërs naar het zuiden van Azië, maar mogelijk zaten er enkele eeuwen tussen het verdwijnen van de steden en het ontstaan van de Veda's, de heilige teksten van de Indo-Ariërs. De Harappabeschaving werd pas ontdekt in de jaren 1920 en is vrijwel alleen uit talloze archeologische opgravingen bekend; daarnaast zijn er slechts enkele verwijzingen in Sumerische inscripties, waarin de bewoners van de Indusvallei Meluhha worden genoemd.

1. ↑ ^{a b} Angot (2001), p. 35