La France insoumise

La France insoumise
Personen
Partijleider	Manuel Bompard
Geschiedenis
Opgericht	10 februari 2016
Ontstaan uit	Front de gauche
Algemene gegevens
Actief in	Frankrijk
Richting	Links[1][2][3] tot extreemlinks[4][5]
Ideologie	Andersglobalisme Democratisch socialisme[6][7] Ecosocialisme[6] Ecologisme[8] Linkspopulisme[9][10] Euroscepsis[11] Soevereinisme[11] Linksnationalisme[12]
Motto	La Force du Peuple
Website	lafranceinsoumise.fr
Portaal    Politiek

La France insoumise (LFI; vrij vertaald: 'het opstandige Frankrijk' of 'Frankrijk dat zich niet laat onderwerpen') is een Franse linkse politieke partij. La France insoumise werd op 10 februari 2016 opgericht als politieke beweging. Sinds 23 januari 2017 is het officieel geregistreerd als politieke partij. De partijstructuur wordt ondersteund door kleinere linkse partijen zoals de Parti de Gauche. LFI wordt gekenmerkt als radicaal-links.

Jean-Luc Mélenchon was bij de presidentsverkiezingen van 2017 kandidaat voor La France insoumise. Tijdens zijn campagne maakte hij gebruik van een 3D hologram. Daarmee sprak hij zijn kiezers toe op verschillende locaties in het land, en dat op hetzelfde moment. Hij haalde in de eerste ronde 19,58% van de stemmen. Dat was een stijging ten opzichte van 2012, toen hij met het Front de gauche 11,10% haalde.

1. ↑ "À gauche, tout le monde parle de rassemblement, mais personne ne le fait", 13 October 2017. Gearchiveerd op 12 juli 2019. Geraadpleegd op 5 april 2019.
2. ↑ Eaton, George, "French left leader Jean-Luc Mélenchon: "Jeremy Corbyn is unique in Europe"", New Statesman, 24 september 2018. Gearchiveerd op 25 juli 2019. Geraadpleegd op 7 april 2019.
3. ↑ Barbière, Cécile, "La France Insoumise wants to turn European elections into anti-Macron referendum", Euractiv, 3 October 2018. Gearchiveerd op 26 september 2019. Geraadpleegd op 7 april 2019.
4. ↑ "" L’un d’entre nous va bien arriver à gagner les élections ", Mélenchon rencontre le leader du Labour", 24 september 2018. Gearchiveerd op 1 augustus 2019. Geraadpleegd op 5 april 2019.
5. ↑ "French pension reform chief Jean-Paul Delevoye resigns over undeclared income", Euronews, 16 december 2019. Gearchiveerd op 3 augustus 2020. Geraadpleegd op 8 January 2020.
6. ↑ ^{a b} Nordsieck, Wolfram, France. Parties and Elections in Europe (2017). Gearchiveerd op 31 mei 2022.
7. ↑ (fr) Arthur Nazaret, "Quand Dray plante sa plume dans Mélenchon", Le Journal du Dimanche, 10 april 2014. Gearchiveerd op 13 september 2018. Geraadpleegd op 29 March 2018.
8. ↑ (fr) Hervé Kempf, "Jean-Luc Mélenchon : " L'écologie doit être un stimulant d’enthousiasme "", Reporterre, 12 March 2018. Gearchiveerd op 7 september 2018. Geraadpleegd op 29 March 2018.
9. ↑ (fr) Denis Tugdual, "Le Pen-Mélenchon: la mode est au langage populiste", L'Express, 5 april 2013. Gearchiveerd op 25 juni 2018. Geraadpleegd op 29 March 2018.
10. ↑ (fr) Jean-Laurent Cassely, "Le populisme "vintage" de Jean-Luc Mélenchon, trop élaboré pour être efficace", Slate, 15 april 2013. Gearchiveerd op 24 juni 2018. Geraadpleegd op 29 March 2018.
11. ↑ ^{a b} Abel Mestre, "La tentation souverainiste de Jean-Luc Mélenchon", 21 October 2017. Gearchiveerd op 18 juni 2019. Geraadpleegd op 2 March 2019.
12. ↑ Adler, David, Meet Europe’s Left Nationalists (January 10, 2019). Gearchiveerd op 4 april 2022 – via www.thenation.com.