Napoleon Bonaparte

Napoleon Bonaparte
15 augustus 1769 – 5 mei 1821
Napoleon I in kroningsgewaad (1805/15), werkplaats van François Gérard, Rijksmuseum
Eerste consul
Periode	1799 – 1804
Voorganger	–
Opvolger	–
Keizer der Fransen
Periode	1804 – 1814
Voorganger	– (republiek)
Opvolger	Lodewijk XVIII (koning)
Keizer der Fransen (Honderd dagen)
Periode	1815
Voorganger	Lodewijk XVIII (koning)
Opvolger	Napoleon II
Koning van Italië
Periode	1805 – 1814
Voorganger	–
Opvolger	–
Vader	Carlo Maria Buonaparte
Moeder	Maria Laetitia Ramolino
Dynastie	Bonaparte
Broers/zussen	Jozef Bonaparte, Lodewijk Napoleon
Partner	Joséphine de Beauharnais, Marie Louise van Oostenrijk, Désirée Clary (verloofde), Éléonore Denuelle de la Plaigne (maîtresse), Maria Walewska (maîtresse)
Kinderen	Charles Léon Denuelle, Alexandre Colonna, Napoleon II, Eugène de Beauharnais (stiefzoon), Hortense de Beauharnais (stiefdochter), Stéphanie de Beauharnais (aangenomen)
Wapen als keizer van Frankrijk

Napoleon Bonaparte (Ajaccio, 15 augustus 1769 – Sint-Helena, 5 mei 1821), gedoopt als Napoleone di Buonaparte, was een Frans generaal en dictator tijdens de laatste regeringen van de Franse Revolutie. Als Napoleon I was hij van 2 december 1804 tot 11 april 1814 keizer der Fransen. Van 17 maart 1805 tot 11 april 1814 was hij koning van Italië (hij nam groot deel van het Italiaanse schiereiland) en van 1806 tot 1813 beschermer van de Rijnbond. Zijn juridische hervorming, de Code Napoléon, had een grote en blijvende invloed op het recht in vele landen, onder andere in Nederland en België. Hij wordt eveneens herinnerd om zijn rol in de napoleontische oorlogen en vanwege de titel van keizer die hij aannam. Het lukte hem tijdelijk een groot deel van Europa onder zijn gezag te brengen.

Napoleon werd op Corsica geboren. Zijn familieclan was van Italiaanse afkomst. In de jaren voor de Franse Revolutie werd hij in Brienne-le-Château tot artillerieofficier opgeleid. Bonaparte kreeg onder de Eerste Franse Republiek bekendheid. Hij wist de Eerste en Tweede Coalitie tegen Frankrijk te verslaan. In 1799 pleegde hij een staatsgreep, waarna hij zichzelf als eerste consul installeerde. In 1804 liet hij zich tot keizer van Frankrijk uitroepen. Na een serie van overwinningen slaagde hij erin met Frankrijk continentaal Europa te domineren. Bij de handhaving van de Franse invloedssfeer maakte Napoleon gebruik van allianties, waarbij hij in andere landen familieleden in machtsposities benoemde om daar als Franse vazallen te heersen, zoals Lodewijk Napoleon in het koninkrijk Holland. In Vlaanderen waren er adellijke getrouwen, zoals Charles Joseph François Vilain XIIII en zijn nageslacht.

De veldtocht van Napoleon naar Rusland in 1812 was het keerpunt. Zijn Grande Armée werd gedecimeerd en in 1813 versloeg de Zesde Coalitie Napoleon in de Slag bij Leipzig. In 1814 viel de Coalitie Frankrijk binnen. Hij trad af en werd verbannen naar het eiland Elba. In februari 1815 keerde hij terug naar Frankrijk en greep opnieuw de macht, wat het begin inluidde van de Honderd Dagen. Hij werd in de Slag bij Waterloo verslagen en keerde weer naar Parijs. Hij abdiceerde opnieuw, gaf zich over aan de Britten en werd naar naar Sint-Helena verbannen. Volgens een autopsie stierf hij er aan maagkanker.