Organozwavelchemie

De organozwavelchemie is het deel van de organische chemie dat de chemische eigenschappen van organische verbindingen, met een covalente binding tussen een koolstof- en een zwavelatoom bestudeert. Veel organische zwavelverbindingen stinken, maar sommige behoren tot de zoetst-smakende bekende stoffen. In de levende natuur is het aantal organozwavelverbindingen groot, voor alle levensvormen is de aanwezigheid ervan essentieel: twee van de zogenaamde fundamentele 20 aminozuren, de aminozuren die nodig zijn voor de eiwitsynthese, behoren tot de organische zwavelverbindingen. Fossiele brandstoffen als steenkool, petroleum en aardgas bevatten, door hun ontstaan uit afgestorven organismen, organozwavelverbindingen. Het verwijderen van deze stoffen is een van de belangrijkste stappen in de olieraffinage.

Zwavel maakt deel uit van de zuurstofgroep van het periodiek systeem, wat een overeenkomst tussen de koolstof-zwavelchemie en de koolstof-zuurstofchemie doet vermoeden. Deze overeenkomst is slechts tot op zekere hoogte waar.

Een klassieke herkenningsreactie voor organozwavelverbindingen is een variant op de Carius-halogeenmethode.