Zwakke kernkracht

De zwakke kernkracht, ook zwakke kracht of zwakke wisselwerking, is een van de vier fundamentele natuurkrachten. In het standaardmodel van de deeltjesfysica wordt de zwakke kernkracht toegeschreven aan de uitwisseling van de zware W- en Z-bosonen. Het bekendste effect van de zwakke kernkracht is bètaverval: de emissie van elektronen door neutronen of van positronen door protonen, die zich in atoomkernen bevinden, en de daarmee geassocieerde radioactiviteit. Het woord zwak slaat hier op het feit dat de veldsterkte van de zwakke kernkracht ongeveer 10⁻¹¹ van de sterkte van de elektromagnetische kracht en ongeveer 10⁻¹³ van de sterkte van de sterke kernkracht bedraagt.

De zwakke kernkracht wordt overgebracht door W-bosonen (W⁺ en W⁻) en het Z-boson (Z⁰) en beïnvloedt

• neutrino's
• geladen leptonen
• quarks

De zwakke kernkracht stelt leptonen en quarks (en hun antimaterie-tegenhangers) in staat energie, massa en lading met elkaar uit te wisselen. Met een veldsterkte, die een factor 10⁹ kleiner is dan de sterke kernkracht blijft de invloed van de zwakke kernkracht beperkt tot in de atoomkern. Deze kleine actieradius wordt verklaard door de relatief grote massa/energie van de zwakke deeltjes (80 GeV). De zwakke wisselwerking schendt de CP-symmetrie.