Bagratydzi (Gruzja)

Bagratydzi^[1][2], Bagrationi, Bagrationowie^[3] (gruz. ბაგრატიონები, Bagrationebi) – dynastia królewska władców Gruzji.

Założycielem gruzińskiej linii Bagratydów był wnuk Aszota III, książę Adarnase. Po przegranym powstaniu przeciwko Arabom udał się w 813 roku do Kartlii. Jego syn Aszot I Kuropalates założył królewską dynastię Gruzji.

Pierwszym królem Gruzji był Bagrat III, który odziedziczył lub podporządkował sobie Abchazję, Iberię, Kartlię i kilka mniejszych księstw gruzińskich.

Do największego rozkwitu doszła Gruzja za panowania Dawida IV Budowniczego i jego następców. Za rządów jego prawnuczki Tamary Wielkiej Gruzja należała do najważniejszych państw w tym rejonie świata. Okres rządów od Dawida IV do Tamary nazywany jest złotym wiekiem.

Za rządów dzieci Tamary - Jerzego IV i Rusudan - atak sąsiadów (przede wszystkim Mongołów) spowodował upadek, a w 1242 roku uznanie zwierzchności mongolskiej nad królestwem Gruzji.

Gruzja ponownie odzyskała niezależność za czasów Jerzego V Wspaniałego. Od rządów Bagrata V Wielkiego Gruzja musiała odpierać ataki Tamerlana, co osłabiało państwo. Po śmierci Aleksandra I doszło do konfliktu między jego następcami. W ciągu ćwierćwiecza Gruzja rozpadła się na trzy królestwa rządzone przez osobne linie Bagratydów z Kartlii, Kachetii i Imeretii. W XVI w. władcy Kachetii i Kartlii zostali lennikami perskimi, a król Imeretii wasalem tureckim.