Bitwa o Atlantyk

Bitwa o Atlantyk

II wojna światowa
Konwój zmierzający w kierunku Casablanki w Afryce Północnej w celu przeprowadzenia tam jednego z desantów morskich w ramach operacji Torch w listopadzie 1942 roku
Czas	3 września 1939 – 7 maja 1945
Miejsce	Ocean Atlantycki, Morze Północne, Morze Irlandzkie, Morze Labradorskie, Zatoka Świętego Wawrzyńca, Morze Karaibskie, Zatoka Meksykańska, Morze Barentsa, Ocean Arktyczny
Przyczyna	chęć Kriegsmarine do ustanowienia szczelnej blokady morskiej Wielkiej Brytanii i zniszczenia Brytyjskiej Marynarki Handlowej, by przerwać dostawy zaopatrzenia i innych towarów, co w konsekwencji miało spowodować m.in. głód w tym państwie i zmuszenie rządu Wlk. Brytanii do zawieszenia broni z Niemcami
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
III Rzesza  Włochy (1940–43)  Francja Vichy (1940–42)  Wielka Brytania USA (1941–45)  ZSRR (1941-45)  Kanada  Norwegia (1940–45)  Polska  Francja (1939–40)  Wolna Francja (1940–45)  Belgia (1940–45)  Holandia (1940–45)  Brazylia (1942–45)
Dowódcy
Erich Raeder Karl Dönitz Percy Noble Andrew Cunningham Percy W. Nelles Leonard W. Murray Ernest King
Straty
1821 statków i okrętów 3 230 129 BRT 4076 statków i okrętów 17 408 581 BRT
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa o Atlantyk – najdłuższa kampania II wojny światowej toczona na Oceanie Atlantyckim i tworzących go morzach; trwała od 3 września 1939 roku do kapitulacji Niemiec w maju 1945 roku. Największe natężenie zmagań miało miejsce od wiosny 1940 do lata 1944 roku. Najważniejszymi uczestnikami tych działań morskich były: brytyjska Royal Navy i niemiecka Kriegsmarine, a od roku 1941 także flota amerykańska. Obok nich w zmaganiach uczestniczyły mniejsze floty, jak sowiecka Flota Północna, floty: Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Belgii, Holandii, Norwegii, Polski, czy Wolnej Francji, w końcowym okresie niektórych państw Ameryki Południowej, na czele z Brazylią, a po stronie Niemiec włoska Regia Marina.

Bitwa o Atlantyk miała ogromne znaczenie dla obu stron. Niemcy, próbując zniszczyć flotę handlową sprzymierzonych, chcieli doprowadzić do załamania się potencjału gospodarczego Wielkiej Brytanii, ta zaś – wraz ze swoimi sprzymierzeńcami – główny wysiłek wojenny w ramach bitwy o Atlantyk skupiała na obronie morskich linii komunikacyjnych.

Nazwy „Battle of the Atlantic” pierwszy użył premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill w 1941 roku. Kampania ta zaangażowała – na wszystkich jej teatrach i milionach kilometrów kwadratowych Oceanu – tysiące statków i okrętów w ponad stu bitwach konwojowych oraz około tysiącu starć pojedynczych okrętów. Szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną, raz na drugą stronę, wraz z wprowadzaniem nowych broni, taktyk i sposobów przeciwdziałania przeciwnikowi.