Elegia

Elegia (gr. ἐλεγεία elegeia – pieśń żałobna) – utwór liryczny o treści poważnej, refleksyjny^[1], utrzymany w tonie smutnego rozpamiętywania, rozważania lub skargi, dotyczący spraw osobistych lub problemów egzystencjalnych (przemijanie, śmierć, miłość); wyróżnia się elegie miłosne i patriotyczne. Należy do najbardziej charakterystycznych form liryki bezpośredniej.

W poezji starogreckiej, skąd wywodzi się ten gatunek, obowiązkowa była dla niego forma wierszowa dystychu elegijnego^[2]. Mistrzem elegii w poezji starorzymskiej był Owidiusz, po nim gatunek ten uprawiali z powodzeniem John Milton, Johann Wolfgang von Goethe, Aleksandr Puszkin, Rainer Maria Rilke.

W Polsce elegie pisali m.in. Jan Kochanowski, Władysław Broniewski, Franciszek Karpiński (Żale Sarmaty), Krzysztof Kamil Baczyński (Elegia o... (chłopcu polskim)). Tomik zatytułowany Elegie jest najbardziej znanym dziełem czeskiego poety Jiříego Ortena.

↑ Gazda 2009 ↓, s. 252.
↑ Gazda 2009 ↓, s. 252–253.

[CITEREFGazda2009252-1] Gazda 2009 ↓, s. 252.

[CITEREFGazda2009252–253-2] Gazda 2009 ↓, s. 252–253.

[1]

[2]