Epigonizm (z łac. epigonus „pogrobowiec”) – nietwórcze, bierne naśladowanie dawniejszych wzorców kulturalnych, intelektualnych i artystycznych, połączone z ich konwencjonalizacją – szczególnie w sytuacji, gdy wzorce te zostały zakwestionowane lub przezwyciężone. Epigonizm polega na imitowaniu wzorców dobrze poznanych i cenionych przez twórcę[1]. Bywa spotykany w różnych dziedzinach kultury: w literaturze, sztuce i nauce[1]. Występuje przede wszystkim na przełomie epok literackich, gdy zjawiska nowatorskie współistnieją z dawnymi.
Słowo „epigon” określa imitatora dawnych idei, następcę lub twórcę drugorzędnego[2]. Określenia „epigonizm” i „egonizm” są obarczone negatywnym ładunkiem wartościującym[2][3].
© MMXXIII Rich X Search. We shall prevail. All rights reserved. Rich X Search