Fajka wodna

Fajka wodna – rodzaj fajki, w której dym wciągany jest przez filtr wodny, gdzie ulega schłodzeniu i oczyszczeniu. Filtrem wodnym jest zazwyczaj szklane lub metalowe naczynie w części wypełnione wodą. Rurka doprowadzająca dym z cybucha zanurzona jest w wodzie, natomiast rurka połączona z ustnikiem nie. Dzięki temu podczas zaciągania dymu wytwarza się podciśnienie, które powoduje przepływ dymu poprzez wodę w kierunku ustnika. Pochodzi z Indii, a zyskała popularność zwłaszcza w krajach arabskich.

Zbudowana jest ona z:

dzbana – najczęściej szklanego naczynia (często także miedzianego lub ceramicznego), zdobionego elementami orientalnymi, do którego nalewa się wodę
korpusu (inaczej systemu) – metalowej rury (często ozdobionej finezyjnymi wzorami) nakładanej na wierzch, pełniącej rolę jednocześnie korka jak i odpowiadającej za doprowadzanie powietrza i odprowadzanie dymu; zakończonej podstawką lub glinianym nakładanym, naczyńkiem (cybuchem) na melasę lub susz owocowy.
węża – elastycznej lub metalowej rurki (wykonywanej pierwotnie ze skóry), często powleczonej materiałem, zdobionej, zakończonej metalowym lub drewnianym ustnikiem, przez którą zaciąga się dym powstały w szklanym naczyniu.

W zależności od zastosowań, kręgu kulturowego i występowania istnieją różne rodzaje fajek wodnych:

szisza (także nargile lub indyjska fajka wodna) – arabska fajka wodna służąca do palenia melasy
bongo – niewielkich rozmiarów fajka wodna bez węża.