Hiperinflacja w Republice Weimarskiej

Hiperinflacja w Republice Weimarskiej – okres hiperinflacji w Niemczech w latach 1919–1923.

Inflacja w niemieckiej gospodarce narastała łagodnie już podczas I wojny światowej. Na przełomie 1919/1920 wzrost cen zaczął gwałtownie przyspieszać, jednak sytuacja ustabilizowała się na wiosnę 1920. Latem 1921 inflacja ponownie nabrała przyspieszenia, by rok później – w 1922 – przerodzić się w hiperinflację. Najwyższa miesięczna stopa hiperinflacji niemieckiej wyniosła 29 525,71%, co jest trzecim najwyższym wynikiem w historii po stopie hiperinflacji w Serbii (1992–1994) – 309 tys. % i Węgrzech (1945–1946) – 1,295 × 10¹⁶ % (12,95 biliarda).

W okresie międzywojennym przyczyn hiperinflacji upatrywano w:

1. deprecjacji marki przekładającej się na wzrost cen i płac prowadzącego do emisji dodatkowego pieniądza (teoria bilansu płatniczego),
2. nadmiernej emisji pieniądza w celu pokrycia deficytów budżetowych wynikających z potrzeby finansowania I wojny światowej, powojennej odbudowy gospodarki oraz spłat reparacji wojennych (ilościowa teoria pieniądza).

W okresie powojennym sformułowano trzecią teorię, wg której zarówno emisja dodatkowego pieniądza, jak i ujemny bilans płatniczy były symptomami inflacji, a nie jej przyczynami – źródeł inflacji upatrywano w stale rosnących kosztach produkcji, w szczególności w podwyżkach płac.