Historia architektury

Ten artykuł od 2021-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Historia architektury – nauka opisująca estetyczny i techniczny rozwój architektury, a także budownictwa od początków ludzkiej działalności budowlanej do chwili obecnej. Historia architektury zajmuje się także związkami architektury z rozwojem techniki, czynnikami klimatycznymi, ekonomicznymi, socjologicznymi oraz polityczno-ideologicznymi i religijnymi.

Najczęstszym ujęciem historii architektury związanej z europejskim, okcydentalnym kręgiem kulturowym aż do wieku XIX jest periodyzacja posługująca się podziałem na epoki stylistyczne. Według takiego podziału cała działalność budowlana danego okresu i terytorium może być scharakteryzowana i opisana przy pomocy skodyfikowanych cech stylistycznych.

• 
  Romanizm: Katedra w Moguncji^[1]
• 
  Barok: Kościół Piotra i Pawła w Krakowie
• 
  Neogotyk: Kościół Wotywny w Wiedniu^[2]
• 
  Art déco^[3] polski pawilon w Paryżu (1925)
• 
  Modernizm. Szklany Dom w Paryżu, 1931^[4]
• 
  Islam: Błękitny Meczet w Stambule
• 
  Architektura Afryki: Wielkie Zimbabwe

Historykami architektury są zwykle osoby z wykształceniem z dziedziny architektury lub historii sztuki.