Holm (pierwiastek)

Ten artykuł dotyczy pierwiastka chemicznego. Zobacz też: inne znaczenia symbolu Ho.

Holm

dysproz ← holm → erb
– ↑ Ho ↓ einstein 67 Ho
Wygląd
srebrzysty
Widmo emisyjne holmu
Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a.	holm, Ho, 67 (łac. holmium)
Grupa, okres, blok	–, 6, f
Stopień utlenienia	III
Właściwości metaliczne	lantanowiec
Właściwości tlenków	słabo zasadowe
Masa atomowa	164,93 ± 0,01[a][3]
Stan skupienia	stały
Gęstość	8795 kg/m³
Temperatura topnienia	1472 °C[1]
Temperatura wrzenia	2700 °C[1]
Numer CAS	7440-60-0
PubChem	23988
Właściwości atomowe Promień • atomowy • walencyjny 177 pm 158 pm Konfiguracja elektronowa [Xe]4f116s2 Zapełnienie powłok 2, 8, 18, 29, 8, 2 (wizualizacja powłok) Elektroujemność • w skali Paulinga • w skali Allreda 1,23 1,10 Potencjały jonizacyjne I 580,7 kJ/mol II 11139 kJ/mol III 2204 kJ/mol
Właściwości fizyczne Ciepło parowania 251 kJ/mol Ciepło topnienia 17,2 kJ/mol Konduktywność 1,15×106 S/m Ciepło właściwe 160 J/(kg·K) Przewodność cieplna 14,3 W/(m·K) Układ krystalograficzny heksagonalny Twardość • w skali Mohsa 2,5 Właściwości magnetyczne masowa podatność magnetyczna = 5490×10−9 m³ kg−1 Objętość molowa 18,74×10−6 m³/mol
Najbardziej stabilne izotopy izotop wyst. o.p.r. s.r. e.r. MeV p.r. 163Ho {syn.} 4570 lat w.e. 163Dy 165Ho 100% stabilny izotop z 98 neutronami 166Ho {syn.} 1,118 dnia β− 1,854 166Eb 166mHo {syn.} 1200 lat β− 166Eb
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2011-10-04] Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Niebezpieczeństwo Zwroty H H228 Zwroty P P210 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[2] 0 0 0
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą warunków normalnych (0 °C, 1013,25 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Holm (Ho, łac. holmium) – pierwiastek chemiczny z grupy lantanowców w układzie okresowym. Nazwa pochodzi od zlatynizowanej nazwy stolicy Szwecji – Sztokholmu (Holmia), nadał ją jeden z odkrywców holmu – szwedzki uczony Per Teodor Cleve. Pierwiastek ten został niezależnie odkryty przez Cleve’a i wspólnie przez Marca Delafontaine’a i Jacques’a Louisa Soreta w 1878 r. Cleve wyodrębnił ten pierwiastek pracując nad oczyszczaniem tlenku erbu, zaś Delafontaine i Soret wykryli go metodami spektroskopowymi.