Kampania francuska 1940

Kampania francuska
	II wojna światowa, front zachodni
	; Zgodnie z ruchem wskazówek zegara, od górnego lewego rogu: porzucony sprzęt aliancki w północnej Francji; wojska niemieckie maszerują przez Paryż, żołnierze BEF ustawiają na pozycji zdobyczne, niemieckie działo; zniszczony francuski pojazd opancerzony; francuscy żołnierze w drodze do niemieckich obozów jenieckich, niemieckie czołgi przedostają się przez Ardeny
Czas	10 maja – 25 czerwca 1940
Miejsce	Francja, Luksemburg, Belgia, Holandia
Przyczyna	niemieckie roszczenia terytorialne i dążenie do hegemonii w Europie
Wynik	zwycięstwo państw Osi, nierozstrzygające o wyniku wojny
Strony konfliktu
Francja; Belgia; Wielka Brytania; Holandia; Polska; Kanada; Czechosłowacja; Luksemburg	III Rzesza; Włochy
Dowódcy
Maurice Gamelin; (głównodowodzący sił francuskich do 19 maja); Maxime Weygand; (od 19 maja); John Vereker; (BEF); Leopold III; (król Belgów); Henri Winkelman; Władysław Sikorski; (Armia Polska we Francji)	Walther von Brauchitsch; (OKH); Gerd von Rundstedt; (Grupa Armii A); Fedor von Bock; (Grupa Armii B); Wilhelm von Leeb; (Grupa Armii C); Umberto di Savoia; (Grupa Armii Zachód)
Siły
144 dywizje; 13 974 działa; 3 384 czołgi; 3 099 samolotów; Łącznie:; 2 862 tys. żołnierzy	141 niemieckich dywizji; 32 włoskie dywizje; 7 378 dział; 2 445 czołgów; 5 446 samolotów; Łącznie:; 3 350 tys. Niemców; 300 tys. Włochów
Straty
360 tys. zabitych lub rannych,; 1,9 mln jeńców wojennych	45 tys. zabitych,; 110 tys. rannych
brak współrzędnych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gazeta Paris-soir ogłaszająca wypowiedzenie wojny Niemcom przez Francję 3 września 1939 r.

Kampania francuska 1940 (niem. kryptonim „Fall Gelb”), inaczej zwana I bitwą o Francję^[3] – niemiecka ofensywa na Francję połączona z agresją III Rzeszy na Belgię, Holandię i Luksemburg przy złamaniu neutralności tych państw. Ofensywa rozpoczęta 10 maja 1940 roku kończyła definitywnie okres dziwnej wojny na froncie zachodnim. Niemcom skutecznie udało się zrealizować ideę blitzkriegu, w konsekwencji 22 czerwca Francja podpisała rozejm w Compiègne^[b]. Kampania była walnym zwycięstwem III Rzeszy nad Francją. Doprowadziła do wyłączenia Francji (wraz z koloniami i marynarką wojenną) – poprzez warunki zawieszenia broni – z koalicji antyniemieckiej, czasowej izolacji Wielkiej Brytanii na kontynencie i oddania zasobów materialnych Francji dla potrzeb gospodarki wojennej III Rzeszy.

Błąd w przypisach: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>

BŁĄD PRZYPISÓW

↑ Liczba wszystkich dywizji Aliantów, w tym: w Afryce, na Bliskim Wschodzie etc. W rzeczywistości do walki 10 maja 1940 weszło: 29 dywizji z 1, 2, 7 i 9 Armii francuskiej, 9 dywizji Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego i 14 francuskich dywizji rezerwy – 51 dywizji Aliantów, walczyły też 22 dywizje belgijskie i 10 holenderskich – łącznie 83 dywizje.
↑ Z czego 504 to FT-17. Stan na 10 maja Jarosław Chorzępa. Francuska broń pancerna 1916 – 1940. „Nowa Technika Wojskowa Numer Specjalny”. 2001. nr 1. s. 4–15. ISSN 1230-1655.
↑ Po raz pierwszy w przemówieniu radiowym w BBC gen. de Gaulle’a 18 czerwca 1940.

[2] Liczba wszystkich dywizji Aliantów, w tym: w Afryce, na Bliskim Wschodzie etc. W rzeczywistości do walki 10 maja 1940 weszło: 29 dywizji z 1, 2, 7 i 9 Armii francuskiej, 9 dywizji Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego i 14 francuskich dywizji rezerwy – 51 dywizji Aliantów, walczyły też 22 dywizje belgijskie i 10 holenderskich – łącznie 83 dywizje.

[3] Z czego 504 to FT-17. Stan na 10 maja Jarosław Chorzępa. Francuska broń pancerna 1916 – 1940. „Nowa Technika Wojskowa Numer Specjalny”. 2001. nr 1. s. 4–15. ISSN 1230-1655.

[4] Po raz pierwszy w przemówieniu radiowym w BBC gen. de Gaulle’a 18 czerwca 1940.

[a]

[1]

[2]

[3]

[b]