Katedra w Brunszwiku

Katedra Świętych Błażeja, Jana Chrzciciela i Tomasza Becketa
w Brunszwiku
	; Katedra w Brunszwiku, widok od strony Placu Zamkowego (Burgplatz). Pośrodku Lew Brunszwicki
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Dolna Saksonia
Miejscowość	Brunszwik
Wyznanie	luterańskie
Kościół	Krajowy Ewangelicko-Luterański w Brunszwiku
Wezwanie	św. Błażeja, Jana Chrzciciela i Tomasza Becketa
Historia
Poprzednie wyznanie	katolickie (do 1543)
Fundator	Henryk Lew
Dane świątyni
Liczba naw	5
	Położenie na mapie Dolnej Saksonii Katedra w Brunszwiku
	Położenie na mapie Niemiec Katedra w Brunszwiku
	52°15′51″N 10°31′27″E/52,264167 10,524167
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Katedra Świętych Błażeja, Jana Chrzciciela i Tomasza Becketa w Brunszwiku – jedna z najstarszych świątyń miasta, położona przy południowej stronie historycznego Placu Zamkowego obok zamku Dankwarderode, z którym świątynia jest połączona drewnianym gankiem.

Fundowana przez księcia Saksonii Henryka Lwa świątynia została poświęcona świętym Błażejowi, biskupowi i męczennikowi, patronowi Welfów i Janowi Chrzcicielowi ostatniemu prorokowi Starego Testamentu. 29 grudnia 1226 katedra otrzymała trzecie wezwanie – świętego Tomasza Becketa – arcybiskupa Canterbury zamordowanego na rozkaz Henryka II Plantageneta. W 1195 roku Henryk Lew został pochowany w środkowej nawie obok swojej żony, Matyldy, córki Henryka II Plantageneta, siostry m.in. Ryszarda Lwie Serce i Jana bez Ziemi. Wykonany z wapienia muszlowego nagrobek uważany jest za jeden z pierwszych dzieł średniowiecznej sztuki sepulkralnej z przedstawieniem pary książęcej. Katedra której wystrój miał być ideową kopią świątyni jerozolimskiej kryje wewnątrz liczne dzieła sztuki m.in. romański, drewniany krucyfiks Imervarda, czy cykl malowideł ściennych z ok. 1230. Z czasów Henryka Lwa pochodzą dwa cenne dzieła plastyki romańskiej – stół ołtarza dedykowanego Marii (przy którym czytano Słowo Pańskie z Ewangeliarza Henryka Lwa) oraz wielki, brązowy świecznik siedmioramienny. Do XVII wieku katedra miała bogaty skarbiec, którego cenne dzieła złotnicze (m.in. krzyż Welfów, ołtarz przenośny Eilbertusa z Kolonii, relikwiarz kopułowy) określane są mianem Skarbu Welfów.