Kodeks Aleksandryjski

*Kodeks Aleksandryjski*
	; Tekst Łk 12,54-13,4 kodeksu
Oznaczenie	A
Data powstania	400-440
Rodzaj	Kodeks majuskułowy
Numer	02
Zawartość	niemal cały ST i NT
Język	grecki
Rozmiary	32 × 26 cm
Typ tekstu	tekst bizantyjski / tekst aleksandryjski
Kategoria	III/I
Miejsce przechowywania	Biblioteka Brytyjska
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Teksty w Wikiźródłach

Kodeks Aleksandryjski (łac. Codex Alexandrinus, Londyn, British Library, MS Royal 1. D. V-VIII, oznaczany symbolami A albo 02 Gregory-Aland, δ 4 Soden^[1]) – manuskrypt greckiej Biblii, tj. Septuaginty oraz Nowego Testamentu w języku greckim, pisany majuskułą na pergaminie. Sporządzono go w V wieku w Egipcie.

Manuskrypt został nazwany Aleksandryjskim, ponieważ patriarcha Cyryl Lukaris miał przywieźć go z Aleksandrii^[2]. Po raz pierwszy nazwa ta została zastosowana przez biskupa Briana Waltona w 1657 roku w Poliglocie londyńskiej. Przedtem był określany jako Codex Regius albo Biblia Tekli^[3]. Wettstein w 1751 roku oznakował go symbolem A na liście kodeksów majuskułowych Nowego Testamentu^[4]. W ten sam sposób oznaczał go później Griesbach i inni bibliści. Gregory nadał mu siglum 02^[5]. Na liście rękopisów Septuaginty według klasyfikacji Alfreda Rahlfsa również został oznaczony symbolem A^[6].

Codex Alexandrinus jest jednym z czterech wielkich kodeksów biblijnych, wraz z Kodeksem Synajskim i Watykańskim jest jednym z najwcześniejszych i najbardziej kompletnych rękopisów greckiej Biblii. Po przywiezieniu do Anglii uzyskał opinię najlepszego rękopisu biblijnego przechowywanego na Wyspach Brytyjskich i cieszył się nią aż do chwili nabycia przez Bibliotekę Brytyjską Kodeksu Synajskiego. Przechowywany jest w Dziale Manuskryptów British Library w Londynie (wraz z Kodeksem Synajskim)^[7].

↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 32.
↑ S.P. Tregelles, An Introduction to the Critical study and Knowledge of the Holy Scriptures, London 1856, s. 152.
↑ Scot McKendrick: The Codex Alexandrinus: Or the dangers of being a named manuscript. W: The Bible as a Book: The Transmission of the Greek text. ed. S. McKendrick & O.A. O’Sullivan. London: British Library & New Castle, 2003, s. 2. ISBN 0-7123-4727-5.
↑ J.J. Wettstein, Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum, t. 1, 1751.
↑ C.R. Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: 1908, s. 32.
↑ FelixF. Albrecht FelixF., Kodeks Aleksandryjski, [w:] baza manuskryptów Göttinger Septuaginta [online], Akademia Nauk w Getyndze, 4 września 2023 .
↑ Bruce M. Metzger, Bart D. Ehrman, The Text of the New Testament: Its Transmission, Corruption and Restoration, Oxford University Press (New York – Oxford, 2005), s. 67.

[Gregory1908-1] Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 32.

[2] S.P. Tregelles, An Introduction to the Critical study and Knowledge of the Holy Scriptures, London 1856, s. 152.

[3] Scot McKendrick: The Codex Alexandrinus: Or the dangers of being a named manuscript. W: The Bible as a Book: The Transmission of the Greek text. ed. S. McKendrick & O.A. O’Sullivan. London: British Library & New Castle, 2003, s. 2. ISBN 0-7123-4727-5.

[4] J.J. Wettstein, Novum Testamentum Graecum editionis receptae cum lectionibus variantibus codicum, t. 1, 1751.

[Gregory_32-5] C.R. Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: 1908, s. 32.

[Rahlfs-6] FelixF. Albrecht FelixF., Kodeks Aleksandryjski, [w:] baza manuskryptów Göttinger Septuaginta [online], Akademia Nauk w Getyndze, 4 września 2023 .

[Ehrman-7] Bruce M. Metzger, Bart D. Ehrman, The Text of the New Testament: Its Transmission, Corruption and Restoration, Oxford University Press (New York – Oxford, 2005), s. 67.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]