Lew Halicki

Ten artykuł od 2011-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Lew Halicki

książę halicko-włodzimierski
Okres	od 1264 do 1300
Poprzednik	Szwarno
Następca	Jerzy Lwowic
Dane biograficzne
Data urodzenia	ok. 1228
Data śmierci	ok. 1301
Ojciec	Daniel Halicki

Lew I Halicki vel Lew Daniłowicz (ukr. Лев I Данилович), (ur. ok. 1228, zm. ok. 1301 w Spasie) – książę halicko-włodzimierski w latach 1293–1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245–1264).

Był synem Daniela I Halickiego. Po śmierci Bolesława V Wstydliwego zgłosił pretensje do tronu krakowskiego (jako potomek Bolesława III Krzywoustego po kądzieli) i próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską^{[potrzebny przypis]}.

W 1272 przeniósł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka II Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami i pod Koprzywnicą, po czym Leszek Czarny uderzył na ziemie pogranicza zdobywając m.in. Przeworsk. W 1299 roku Lew Halicki spotkał się w Brnie z Wacławem II, od którego otrzymał liczne dary. Około 1301 roku Lew zmarł i wkrótce jego syn Jerzy I, będący w sojuszu z Łokietkiem, najechał ziemię sandomierską i z tym można łączyć wyprawę odwetową sandomierskiego stronnictwa Wacława II, które w 1302 roku zdobyło Lublin. Synem Lwa Halickiego był Jerzy I (1252-1308), książę halicki.

Rusią Halicko-Wołyńską rządził ze swej stolicy i rezydencji w Chełmie.