Maoizm

Maoizm (chiń. upr. 毛泽东思想; chiń. trad. 毛澤東思想; pinyin Máo Zédōng Sīxiǎng; dosł. „Myśl Mao Zedonga”) – wariant ideologii komunistycznej, rozwinięcie marksizmu-leninizmu opartego na ideach przywódcy Komunistycznej Partii Chin Mao Zedonga^[1]. Maoizm jako odrębna ideologia ujawnił się w 1958 r. proklamowaniem kursu „trzech czerwonych sztandarów” (alternatywna wobec radzieckiej drogi budowy komunizmu). Po rozbiciu radykalnej „bandy czworga” przez pragmatyków (1976–1977) został praktycznie wyparty przez dengizm, który w latach 90. XX w. uzupełniła Zasada Trzech Reprezentacji Jiang Zemina. Maoizm przyjęły m.in. komunistyczne partie w Chinach, Albanii, Malezji, Indonezji, Tajlandii, Birmie, Indiach (Komunistyczna Partia Indii – Marksistowsko-Leninowska), Nepalu (Komunistyczna Partia Nepalu (Maoistowska)), Australii, Peru (Sendero Luminoso). Najsilniejsze wpływy w Europie Zachodniej zdobyli maoiści w Holandii, Portugalii, Belgii i Norwegii. Wśród polskich komunistów zwolennikiem maoizmu był Kazimierz Mijal. Maoizm inspirował też ruchy kontestacyjne w rozwiniętych krajach kapitalistycznych (Maj 1968) i organizacje partyzanckie w wielu krajach Trzeciego Świata^[2].