Omega

Ten artykuł dotyczy litery alfabetu greckiego. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „UU”. Zobacz też: unikalny użytkownik.

Omega (st.gr. ὦ μέγα, nw.gr. ωμέγα, pisana Ωω) – dwudziesta czwarta, ostatnia litera współczesnego alfabetu greckiego. W dawnym greckim systemie liczbowym oznaczała liczbę 800. Stosowano ją również w antycznej greckiej notacji muzycznej.

Nazwa tej litery oznacza dosłownie „o” wielkie (mega = duży, wielki) w odróżnieniu od „ο” małego, czyli omikron. Nazwy obydwu liter są pochodzenia bizantyjskiego. Starożytni Grecy nazywali omegę po prostu „o”, zaś nazwę omikron wymawiali „ou”. Kształt majuskuły, czyli wielkiej litery omega jest formą okręgu otwartego u dołu z zawiniętymi końcami (czasem kanciasto, czasem okrągło). Bywa też zapisywana w formie pełnego okręgu z szeroką kreską u dołu. Minuskuła, czyli mała litera wykształciła się z podwójnej małej litery „ο”, która uzyskała z czasem otwarcie od góry.

Ponieważ omega jest samogłoską, w jej zapisie czasem pojawia się również akcent. We współczesnym języku nowogreckim jest to akcent tonos, czyli akcent wyrazowy. Zapisuje się go ukośną kreseczką przechyloną w prawo ponad małą literą (ώ) lub przed dużą (Ώ). W językach starogreckich występowały również inne akcenty i ich kombinacje.

W notacji Braille’a mała litera omega jest reprezentowana jest jako . Duża litera poprzedzona jest dodatkowym znakiem kapitały . Mała omega z akcentem tonos to , zaś duża to złożenie wszystkich tych trzech znaków ^[1].

Małą literę omega łatwo pomylić ze znakiem „ϖ”, który jest jedną z form zapisu małej litery „π” (pi), rzadko, ale wciąż stosowaną.