Rating kredytowy

Rating kredytowy (ang. credit rating) – kredytowa ocena klasyfikacyjna oceniająca i kategoryzująca poziom zdolności kredytowej danego podmiotu, długu lub zobowiązania finansowego lub emitenta takich długów lub zobowiązań finansowych^[1].

Może ona być dokonywana przez niezależną, wyspecjalizowaną instytucję (agencję ratingową) i ma wówczas charakter publiczny, zewnętrzny, lub instytucję finansową (np. bank) i ma wówczas charakter poufny, wewnętrzny.

Opinia taka obejmuje ogólną zdolność kredytową dłużnika lub zdolność kredytową dłużnika w odniesieniu do danego instrumentu dłużnego czy też innego zobowiązania finansowego. Rating jest więc oceną zdolności podmiotu prawa, również państwa jako emitenta papierów dłużnych lub pożyczkobiorcy lub kredytobiorcy do pełnej obsługi zaciągniętego długu, czyli spłat odsetek i kapitału wierzycielowi według ustalonych w umowie kwot i terminów. Dla wierzyciela ocena ta stanowi charakterystykę wielkości ryzyka kredytowego (niedotrzymania warunków umowy, ang. default) na jakie jest on narażony, udzielając finansowania o charakterze dłużnym.

Angielskie pojęcie rating w słownikach tłumaczone jest przeważnie jako: „ocena”, „oznacznik”, „wskaźnik”, „indykator”, „wartość”, „znamionowana klasa”, „pozycja”, a niekiedy jako po prostu ranking. Jednakże uwzględniając funkcje i sposób ustalania ratingu, nie można go utożsamiać z rankingiem. Rating bowiem to pojęcie o znacznie głębszej wymowie ekonomicznej niż ranking. Jeśli ranking można ogólnie określić jako „uszeregowanie”, „klasyfikacja” według różnych kryteriów, np. wielkości obrotów, zysku, kapitału itp., to istotą ratingu są złożone, syntetyczne oceny objętych nimi podmiotów.