Wojna stuletnia

Wojna stuletnia
	; Joanna d’Arc podczas oblężenia Orleanu
Czas	1337–1453
Miejsce	zachodnia część Europy
Terytorium	pierwotnie Francja i Niderlandy
Przyczyna	spór dynastyczny i wzajemna ingerencja w sprawy wewnętrzne
Wynik	Francja przejęła kontrolę nad kontynentalnymi posiadłościami Anglii (oprócz Calais).
Strony konfliktu
Francja; Kastylia; Szkocja; Genua; Majorka; Czechy; Aragonia; Bretania	Anglia; Burgundia; Bretania; Portugalia; Nawarra; Flandria; Hainaut; Akwitania; Luksemburg; Święte Cesarstwo Rzymskie
brak współrzędnych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wojna stuletnia – nazwa nadana przez XIX-wiecznych historyków serii konfliktów zbrojnych, które toczyły się przez 116 lat (z przerwami) w XIV i XV wieku między Anglią a Francją.

Podstawową przyczyną konfliktu był spór feudalny wokół statusu króla angielskiego wobec francuskiego w kontekście posiadania przez tego pierwszego lenn w Gujennie, narastający od traktatu paryskiego z 1259, który na pewien czas uregulował owe stosunki. Drugą przyczyną, która nabrała znaczenia jednak dopiero w późniejszej fazie wojny, był konflikt sukcesyjny, powstały po śmierci w 1328 ostatniego z najstarszej linii Kapetyngów Karola IV. Do tronu po zmarłym władcy zgłosiło roszczenia trzech pretendentów: dwaj bratankowie Filipa Pięknego i jego wnuk ze strony córki Izabeli, król Anglii Edward III.

Biorąc pod uwagę długość i złożoność wojny stuletniej, można uznać, że była to pierwsza wojna ogólnoeuropejska^{[potrzebny przypis]}. Choć w walkach brały udział głównie oddziały francuskie i angielskie, każda ze stron szukała sojuszników. Walki toczyły się na licznych frontach, nie tylko we Francji i Anglii, ale również w Hiszpanii, Niderlandach i Szkocji.