Dinastija Ming

Veliki Ming 明朝 (Ming Cháo) ←   1368. – 1644.   →     →     →     → Kina za dinastije Ming oko 1415. godine Glavni grad Nanjing (1368.–1644.) Peking (1403.–1644.) Jezik/ci kineski, ujgurski, mongolski, tibetanski i dr. Religija taoizam, konfucijanizam, budizam, islam Vlada Apsolutistička monarhija Car  - 1368. - 1398. Hongwu  - 1627.-1644. Chongzhen Kancelar  - 1402.–1407. Xie Jin  - 1644. Wei Zaode Historija novi vijek  - Osnutak u Nanjingu 23. siječnja 1368.  - Peking osvaja Li Zicheng 25. travnja 1644.  - Pad Južnog Minga 22. siječnja 1662.  - Ukinuta 1644. Površina  - 1415.[1] 6,500,000 km² (3 mi² ) Stanovništvo  - 1403. (procjena) 66,598,337[2]   - 1500. (procjena) 125,000,000   - 1600. (procjena) 160,000,000[3]  Valuta kineska kovanica (文, wén), kineski papirni novac (兩, liǎng) i dr. History of China: A good collection of information on Chinese history (en)

Historija Kine
DREVNA
3 Suverena & 5 Careva
Dinastija Xia 2100–1600 pne.
Dinastija Shang 1600–1046 pne.
Dinastija Zhou 1045–256 pne.
Zapadni Zhou
Istočni Zhou
Period Proljeća i Jeseni
Period Zaraćenih država
CARSKA
Dinastija Qin 221 pne.–206 pne.
Dinastija Han 206 pne.–220 n.e.
Zapadni Han
Dinastija Xin
Istočni Han
Tri kraljevstva 220–280
Wei, Shu & Wu
Dinastija Jin 265–420
Zapadni Jin	16 kraljevstava 304–439
Istočni Jin
Južne & Sjeverne dinastije 420–589
Dinastija Sui 581–618
Dinastija Tang 618–907
( Drugi Zhou 690–705 )
5 dinastija & 10 kraljevstava 907–960	Dinastija Liao 907–1125
Dinastija Song 960–1279
Sjeverni Song		Z. Xia
Južni Song	Jin
Dinastija Yuan 1271–1368
Dinastija Ming 1368–1644
Dinastija Qing 1644–1911
MODERNA
Republika Kina 1912–1949
Narodna Republika Kina 1949–	Republika Kina (Tajvan) 1945–
Srodni članci  Kineska historiografija Kronologija kineske historije Dinastije u kineskoj historiji Lingvistička historija Historija umjetnosti Ekonomska historija Historija obrazovanja Historija nauke i tehnologije Pravna historija Kine Medijska historija Vojna historija Pomorska historija
This box: prikaži razgovor uredi

Dinastija Ming (kineski: 明朝, pinyin: Ming Cháo) ili Veliko Carstvo Ming (大明帝国) je kineska dinastija koja je vladala Kinom od 1368. do 1644. godine; posljednja dinastija čiji su vladari porijekom bili Han Kinezi.^[4][5] U više od 200 godina vladavine, dinastija Ming je donijela red i napredak većini Kine. Stanovništvo se udvostručilo (od 100 na 200 milijuna stanovnika), uvedene su nove žitarice, cvala je industrija i povećala se trgovina. U 17. stoljeću, korupcija, vanjski napadi i loše žetve su oslabile njezinu vlast i doveli do njezina pada.

Car Hung-vu iz dinastije Ming (koji je vladao 1368 – 98) je pokušao da kreira društvo samodovoljnih ruralnih zajednica organizovanih u čvrsti, nepokretni sistem koji bi garantovao i podržavao permanentnu klasu vojnika njegove dinastije:^[5] imperijalna stajaća armija je premašivala jedan milion vojnika, a mornarička brodogradilišta u Nanjingu su bila najveća na svetu.^[6] On je takođe posvetio veliku pažnju umanjivanju moći dvorskih eunuha^[7] i nepovezanih magnata, dajući moć svojim mnogobrojnim sinovima širom Kine i pokušavajući da vodi te prinčeve kroz Huang Ming Zu Xun, set objavljenih dinastičkih uputstva. Ovo se završilo spektakularnim neuspehom kad je njegov maloletni naslednik, Imperator Jianwen, pokušao da zauzda moć svog ujaka, izazivajući Jingnan kampanju, pobunu koja je dovela princa od Yan na tron kao Jondl imperatora 1402. godine. On je uspostavio Yan kao sekundarnu prestonicu i preimenovao je u Peking, konstruisao je Zabranjeni grad, obnovio je Veliki kanal i uspostavio je primat imperijalnog nadzora u imenovanju službenika. On je obnovio položaj svojih eunuhskih pristalica i zaposlio ih je kao protivtežu konfučijskih učenjaka-službenika. Jedan od njih, Zheng He, je predvodio sedam enormnih istraživačkih putovanja u Indijskom okeanu sve do Arabije i obale Afrike.

Uspon novih careva i novih frakcija je umanjio takve ekstravagancije; hvatanje cara Zhengtong tokom Timuske krize 1449. ih je potpuno dokrajčio. Carska mornarica je dovedena do neodrživog stanja, dok je prinudnim radom konstruisana Liaodongška palisada, i povezan i ojačan Veliki kineski zid do njegove moderne forme. Široki popisi celokupnog carstva su sprovođeni svake decenije, mada su želja za izbegavanjem rada i poreza, i poteškoće sa skladištenjem i korišćenjem enormnih arhiva u Nanjingu ometali precizno prebrojavanje.^[5] Procene za kasnu Ming populaciju su u opsegu od 160 do 200 miliona.^[8] Neohodni prihodi su istiskivani iz sve manjeg i manjeg broja farmera, usled sve većig broja onih koji nestali iz zvaničnih rekorda ili su „donirali“ svoju zemlju eunuhsima ili hramovima koji su bili izuzeti od poreza.^[5] Namena Haijin zakona je bila da se zaštite obale od „japanskih“ pirata, ali umesto toga oni su pretvorili mnoge u krijumčare i same pirate.

Do 16. veka, međutim, ekspanzija Evropske trgovine  – mada ograničena na ostrva u blizini Guangdžou kao što je Makao  – raširila je kolumbijsku razmenu useva, biljki i životinja u Kinu, uvodeći čili paprike u sičuansku kuhinju, kao i visoko produktivni kukuruz i krompire, čime je umanjeng glad i podstaknut rast populacije. Uspon portugalske, španske, i holandske trgovine je kreirao novu potražnju za kineskim proizvodima i proizveo masovni priliv japanskog i američkog srebra. Ovo svestrano obilje je omogućilo Ming dinastiji da izbegne upotrebu papirnog novca, što je podstaklo hiperinflaciju tokom 1450-tih. Dok su se tradicionalni konfučijanci suprotstavljali takvoj prominentnoj ulozi trgovine i novih bogataša kreiranih njom, krivoverje koje je uveo Vang Jangming je imalo prilagodljiviji stav. Zhang Juzhengove inicijalno uspešne reforme su se pokazale devastirajućim kad je poljoprivredni zastoj uzrokovan Malim ledenim dobom bio praćen japanskim i španskim propisima kojim je ubrzo prekinuta ponuda srebra, koje je bilo neophodno farmerima za plaćanje poreza. Usled kombinacije loših žetvi, poplava, i epidemija, stekao se utisak da je dinastija izgubila svoj nebeski mandat, te je kolapsirala je pred pobunjeničkim vođom Li Zihengom i Mandžurskom invazijom.

U 19. i 20. veku, pod snažnim dojmom stranih osvajanja, kolonizacije i bezbrojnih poniženja, Kinezi su često dinastiju Ming idealizirali kao zlatno doba vlastite povijesti.

1. ↑ Turchin, Peter; Adams, Jonathan M.; Hall, Thomas D (December 2006). „East-West Orientation of Historical Empires”. Journal of world-systems research 12 (2): 219–229. ISSN 1076-156X. Arhivirano iz originala na datum 2018-12-25. Pristupljeno 12 August 2010. 
2. ↑ C.J. Peers, Late Imperial Chinese Armies: 1520–1840
3. ↑ A. Maddison, The World Economy Volume 1: A Millennial Perspective Volume 2, 2007., str. 238.
4. ↑ Edwin Oldfather Reischauer, John King Fairbank, Albert M. Craig (1960) A history of East Asian civilization, Volume 1. East Asia: The Great Tradition, George Allen & Unwin Ltd.
5. ↑ ^{5,0 5,1 5,2 5,3} Zhang Wenxian. "The Yellow Register Archives of Imperial Ming China". Libraries & the Cultural Record, Vol. 43, No. 2 (2008), pp. 148-175. Univ. of Texas Press. Accessed 9 October 2012.
6. ↑ Ebrey (2006), 271.
7. ↑ Crawford, Robert. "Eunuch Power in the Ming dynasty". T'oung Pao, Second Series, Vol. 49, Livr. 3 (1961), pp. 115-148. Accessed 14 October 2012.
8. ↑ For the lower population estimate, see (Fairbank & Goldman 2006:128); for the higher, see (Ebrey 1999:197).