Gitnang Kapanahunan

Sa kasaysayan ng Europa, ang Gitnang Kapanahunan o panahong medyebal ay tumagal ng humigit-kumulang mula 500 AD hanggang 1500, bagaman may ilan ang nais na ibang petsa ng pagsisimula at pagtatapos. Ang Gitnang Kapanahunan ay ang pangalawa sa tatlong tradisyonal na dibisyon ng kasaysayan ng Kanluran: sinaunang panahon, medyebal, at makabago . Kabilang sa mga pangunahing pag-unlad ng panahong ito ang pamamayani ng agrikultura sa ekonomiya, eksplotasyon sa mga magsasaka, mabagal na komunikasyon sa pagitan ng rehiyon, ang kahalagahan ng interpersonal na relasyon sa mga istruktura ng kapangyarihan, at ang kahinaan ng burukrasya ng estado. Minsan nahahati ang medyebal sa Maaga, Mataas, at Huling Gitnang Panahon, at alternatibong tinutukoy ang maagang medyebal na panahon bilang Madilim na Panahon.

Nagpatuloy ang pagbaba ng populasyon, kontraurbanisasyon, ang pagbagsak ng sentralisadong awtoridad, ang malawakang paglipat ng mga tribo (pangunahin ang mga Aleman), at ang Kristiyanisasyon, na nagsimula noong huling bahagi ng sinaunang panahon, ay nagpatuloy hanggang sa Maagang Gitnang Kapanahunan. Humantong ang mga paggalaw ng mga tao sa pagkawatak-watak ng Kanlurang Imperyo ng Roma, at pag-usbong ng mga bagong kaharian. Sa pagkatapos ng mundong Romano, humina ang pagbubuwis, tinustusan ang hukbo sa pamamagitan ng mga kaloob ng lupa, at ang mahusay na pagdokumento ng paghahalo ng kabihasnang Huling Romano at ng mga tradisyon ng mga mananakop. Nakaligtas ang Silanganing Imperyong Romano (o Imperyong Bisantino) subalit nawala ang Gitnang Silangan at Hilagang Aprika sa mga mananakop na Muslim noong ika-7 dantaon. Bagaman muling pinagsama ng dinastiyang Carolingio ng mga Franco ang karamihan sa mga lupain ng Kanlurang Romano noong unang bahagi ng ika-9 na dantaon, mabilis na bumagsak ang Imperyong Carolingio sa mga nakikipagkumpitensyang kaharian, na nahati sa kalaunan sa mga awtonomong na dukado at panginoon.