10Base-T

10BASE-T (10Base-T) – standard Ethernetowy, wprowadzony w 1990 roku, który pozwala urządzeniom sieciowym na komunikację z wykorzystaniem skrętki. Standard obejmuje specyfikację przewodów oraz modulacji sygnału nośnego. Przewidywana przez niego prędkość to 10 Mb/s.

Nazwa 10BASE-T określa:

• 10 – szybkość transmisji 10 Mb/s,
• BASE (od baseband) – przesyłanie sygnału w paśmie podstawowym (bez modulacji),
• T (ang. T – twisted) – skrętka.

W 10BASE-T wykorzystuje się drugą oraz trzecią parę przewodów (pomarańczowe i zielone ze standardu TIA-568B). Najpopularniejszą wtyczką stosowaną w 10BASE-T jest 8P8C. Do połączenia więcej niż dwóch komputerów wymagany jest koncentrator.

10BASE-T był pierwszym niezależnym od dostawców standardem Ethernetu opartym na skrętce. Jednak za jego protoplastę można uznać standard StarLAN rozwiniętego przez korporację AT&T.

W modelu OSI 10BASE-T można przyporządkować do warstwy fizycznej. Standard Ethernet opisuje zarówno metody adresowania jak również cechy medium. W takim ujęciu 10BASE-T można uznać za jedną z wersji warstwy fizycznej w Ethernecie. 10BASE2, 10BASE5 oraz 10BASE-F to inne warianty budowy tej warstwy.