Barrocu

Pues collaborar con Wikipedia fusionando esti artículu con Arte barrocu.

Barrocu
movimientu cultural, movimientu artísticu, estilu y periodu históricu
Manierismu y Renacimientu Barrocu

El Barrocu^[1] foi un periodu de la historia na cultura occidental aniciáu por una nuevu forma de concebir l'arte (l'estilu barrocu») y que, partiendo dende distintos contestos históricu-culturales, produció obres en numberosos campos artísticos: lliteratura, arquiteutura, escultura, pintura, música, ópera, danza, teatru, etc. Manifestóse principalmente na Europa occidental, anque debíu al colonialismu tamién se dio en numberoses colonies de les potencies europees, principalmente en Llatinoamérica. Cronológicamente, tomó tol sieglu XVII y principios del XVIII, con mayor o menor allongamientu nel tiempu dependiendo de cada país. Suelse asitiar ente'l Manierismu y el Rococó, nuna dómina carauterizada por fuertes disputa relixoses ente países católicos y protestantes, según marcaes diferencies polítiques ente los Estaos absolutista y los parllamentarios, onde una incipiente burguesía empezaba a poner los cimientos del capitalismu.^[2]

Como estilu artísticu, el Barrocu surdió a principios del sieglu XVII (según otros autores a finales del XVI) n'Italia —periodu tamién conocíu nesti país como Seicento—, dende onde s'estendió escontra la mayor parte d'Europa. Mientres enforma tiempu (sieglos XVIII y XIX) el términu barrocu» tuvo un sentíu peyorativu, col significáu de recargáu, engañosu, caprichosu, hasta que foi darréu revalorizáu a finales del sieglu XIX por Jacob Burckhardt y, nel XX, por Benedetto Croce y Eugeni d'Ors. Dellos historiadores estremen el Barrocu en tres periodos: «primitivu» (1580-1630), «maduru» o «plenu» (1630-1680) y «tardíu» (1680-1750).^[3]

Anque se suel entender como un periodu artísticu específicu, estéticamente'l términu barrocu» tamién indica cualquier estilu artísticu contrapuestu al clasicismu, conceutu introducíu por Heinrich Wölfflin en 1915. Con éses el términu barrocu» puede emplegase tanto como sustantivu como axetivu. Según esti planteamientu, cualquier estilu artísticu traviesa por trés fases: arcaica, clásica y barroca. Exemplos de fases barroques seríen l'arte helenístico, l'arte góticu, el romanticismu o'l modernismu.^[3]

L'arte volvióse más refináu y afatáu, con pervivencia d'un ciertu racionalismu clasicista pero adoptando formes más dinámiques y efeutistas y un gustu polo sorprendente y anecdótico, poles ilusiones óptiques y los golpes d'efeutu. Reparar una preponderancia de la representación realista: nuna dómina de penuria económica, l'home enfrentar de forma más cruda a la realidá. Per otru llau, de cutiu esta cruda realidá someter a la mentalidá d'una dómina turbao y desengañao, lo que se manifiesta nuna cierta distorsión de les formes, n'efeutos forzaos y violentos, fuertes contrastes de lluces y solombres y ciertu enclín al desequilibriu y la desaxeración.^[4]

Conozse tamién col nome de barroquismu l'abusu de lo ornamental, el recargamientu nel arte.

1. ↑ Esti términu apaez nel Diccionariu de l'Academia de la Llingua Asturiana. Ver: barrocu
2. ↑ Chilvers 2007, p. 83.
3. ↑ ^{3,0 3,1} AA. VV. 1990, p. 354.
4. ↑ Mayor Ortega 1998, p. 168.