Buskruitrijken

De buskruitrijken, of de islamitische buskruitrijken, is een verzamelnaam die verwijst naar drie Turks-Perzische islamitische-rijken: het Ottomaanse Rijk, het Perzische Rijk van de Safawieden en het Mogolrijk, in de periode dat ze bloeiden van de 16e tot de 18e eeuw. Deze drie rijken behoorden tot de sterkste en meest stabiele economieën van de Vroegmoderne Tijd, wat leidde tot commerciële expansie en meer patronage van cultuur, terwijl hun politieke en juridische instellingen werden geconsolideerd met een toenemende mate van centralisatie. De rijken ondergingen een aanzienlijke toename van het inkomen per hoofd van de bevolking en de bevolking, en een aanhoudend tempo van technologische innovatie. Ze strekten zich uit van de Balkan en Noord-Afrika in het westen tot Bengalen en het Arakangebergte in het oosten.

Grote hoeveelheden grondgebied werden door de islamitische buskruitrijken veroverd met het gebruik en de ontwikkeling van de nieuw uitgevonden vuurwapens, met name kanonnen en handvuurwapens, in de loop van de keizerlijke expansie. Net als in Europa leidde de introductie van buskruitwapens tot veranderingen, zoals de opkomst van gecentraliseerde monarchale staten. Volgens G.S. Hodgson gingen deze veranderingen in de buskruitrijken veel verder dan de militaire organisatie. De Moghullen, gevestigd in Zuid-Azië, worden erkend vanwege hun weelderige architectuur en omdat ze in de Bengalen een tijdperk hebben ingeluid van wat sommigen omschrijven als proto-industrialisatie. De sjahs van Perzië creëerden een efficiënt en modern staatsbestuur voor Perzië en sponsorden belangrijke ontwikkelingen in de schone kunsten. De sultans van het Ottomaanse rijk beheersten de heilige steden Mekka, Medina en Jeruzalem en waren daarom de erkende kaliefen van de islam: hun bevoegdheden, rijkdom, architectuur en verschillende bijdragen hebben de loop van de Euraziatische geschiedenis aanzienlijk beïnvloed.