Dingir

Dingir

Tipos	caráuter Unicode y cuneiform sign (en)

Dingir (treslliteráu diĝdir) ye un signu cuneiforme, usualmente el determinativo pa "deidá", anque tien tamién otros significaos rellacionaos. Como determinativo, nun se pronuncia, y se translitera convencionalmente como superíndice "D", por casu en ^DInanna. Genéricamente, dingir puede traducise como "dios" o "diosa".^[1]

El signu cuneiforme sumeriu (DINGIR, DIGIR, 𒀭)^[2] por sigo mesmu representa la pallabra sumeria an ("cielu")^[3] o'l ideograma pa An, el dios supremu del panteón sumeriu. En cuneiforme asiriu, AN, DINGIR, podría ser un ideograma pa "deidá" (ilum) o un silabograma pa an o ìl-. N'ortografía hitita, el valor silábicu del signu ye, de nuevu, an.

El conceutu de "divinidá" en sumeriu ta estrechamente acomuñáu colos cielos, como rescampla nel so signu cuneiforme que vale como ideograma pa "cielu", y tien, na so forma orixinal, la forma d'una estrella. L'asociación orixinal de "divinidá" ye, pos, con hierofaníes del cielu, "brillante" o "resplandorientu". Suxurióse un posible préstamu llingüísticu del sumeriu dingir al turcu Tengri "cielu, dios del cielu".^[4]

1. ↑ Edzard, 2003.
2. ↑ Por convención asiriológica, les mayúscules identifiquen signos cuneiformes, ente que'l valor fonéticu d'un signu, nun contestu dau, poner en minúscules. Ver tamién sumerograma.
3. ↑ Hayes, 2000.
4. ↑ Mircea Eliade, John C . Holt, Patterns in comparative religion, 1958, p. 94. La conexón ente dingir y tengere en turcu antiguu foi fecha por F. Hommel en Grundriss der Geographie und Geschichte des alten Orientes (1928). P. A. Barton en Semitic and Hamitic Origins (1934) suxurió que'l dios del cielu mesopotámicu An pudo ser importáu dende'l Asia Central. La semeyanza ente dingir y tengri yá foi señalada en 1862 por George Rawlinson (esto ye, mientres les primeres fases del desciframientu de la llingua sumeria, antes inclusive que'l términu "sumeriu" fora acuñáu pa referise a ella), nel so trabayu The Five Great Monarchies of the Ancient Eastern World (p. 78).