Faquir

Faquir (del árabe فقیر, faqīr, en plural fuqarā’, "probe") ye'l nome que reciben los ascetes sufistes na India: un faquir ye aquél qu'arrenuncia a toles posesiones y que namás vive para Dios. Etimolóxicamente, nos países musulmanes llámase faquir a quien s'arrodiya, al probe, al indixente. El Corán utilízalo como contraposición a ghani ("lo que se vale a sí mesmu") y designa a quien nun tien nada, nin oficiu nin beneficiu. Asina, popularmente, "faquir" designa a un probe, un indixente que pide llimosna. La palabra foi introducida n'inglés en 1608 y d'ehí pasó a otres llingües.^[1]

N'Occidente, la pallabra designa por estensión ciertos ascetes hindús (yoguis, swamis, gurús, sadhus)^[2] que se someten a intenses práctiques físiques pa consiguir el control sobro diverses funciones vitales. Tamién se refier a los artistes que realicen ciertos espectáculos d'ilusionismu.

Pal pensador G. I. Gurdjieff, según la so enseñanza de la cuarta vía, la pallabra "faquir" utilízase pa designar específicamente'l camín de desenvolvimientu personal basáu n'utilizar el cuerpu físicu, en comparanza cola palabra "yogui" (que designa'l camín del mental) y "monxu" (el camín de les emociones).

1. ↑ Michael Sells, Early Islamic Mysticism, páx. 1
2. ↑ Colby, Frank Moore; Williams, Talcott (1918) The New International Encyclopaedia (n'inglés), páx. 343. Consultáu'l 9 d'avientu de 2016.