Morfema

En morfoloxía, un morfema ye un monema independiente, esto ye, un fragmentu mínimu capaz d'espresar un significáu, y que xuníu a un lexema modifica la so definición.^[1] En munches llingües los morfemes xeneralmente tán constituyíos por una secuencia de fonemes, anque n'otres llingües dellos elementos fonéticos suprasegmentales como'l tonu, l'acentu o la nasalidá pueden constituyir una diferencia fonética que realiza un fonema (nestos casos los morfemes nun son un fragmentu xebrable de la pallabra).

Tradicionalmente, señalóse que'l morfema ye la unidá más pequeña con significáu de la llingua» anque dicha definición nun ye demasiáu útil porque nun esclaria qué tien d'entendese por significáu, nin establez qué ye una unidá relevante. Informalmente los morfemes clasificar en dellos tipos: morfemes léxicos o lexemes, morfemes gramaticales que de la mesma se clasifiquen en derivativos y flexivos. Dellos autores usen el términu monema pa designar tanto a los lexemes como a los morfemes (gramaticales). Ente que otros usen el términu morfema pa designar cualquier tipu de monema, ensin importar si referir a un monema dependiente o non dependiente.

Nes llingües flexivas los morfemes constitúin la parte variable de la pallabra. El morfema, con valor gramatical, apaez siempres acomuñáu al lexema, con valor semánticu. Dambos pueden descomponese n'unidaes menores: los fonemes, que nun tienen significáu gramatical nin semánticu, y que son les unidaes mínimes de la Fonoloxía.^[1]

1. ↑ ^{1,0 1,1} Regueru Cantón, Carlos; Berlato Rodríguez, Perla (2012). «La comunicación», Lengua castellana y Lliteratura. Oxford University Press, páx. 10. ISBN 9788467367966.