Tassin

'n Gevoeligheid vir aanraking met vaste voorwerpe (tassin) kom in die hele diereryk en by die mens voor. Net soos die gehoor- en ewewigsintuie, reageer die tassintuig ook op meganiese prikkels. Die tassintuig is by die hoër diere en die mens oor die hele liggaamsoppervlak versprei en is vir sowel uitwendige prikkels as vir impulse uit die liggaam self gevoelig.

Meestal is die hele liggaam gevoelig vir aanraking met vaste voorwerpe, uitgesonderd die dele wat deur ʼn uitwendige skelet bedek word. By 'n groot aantal diere kom spesiale tasorgane voor wat veral gevoelig is vir aanraking, byvoorbeeld die tentakels en antennae van verskillende ongewerwelde diere, asook die snoet van soogdiere met 'n vroetelende leefwyse, soos molle en varke. Soogdiere wat veral snags aktief is (katagtiges, knaagdiere), het gevoelige tashare (snorhare) rondom die oë en snoet, wat hulle daartoe in staat stel om in die donker voorwerpe op 'n afstand waar te neem.

By 'n aantal diere speel die tassin ook 'n belangrike rol by die oriëntasie van die liggaam. Die kontak met die bodem (grond) verskaf aan die dier inligting ten opsigte van sy posisie in die ruimte. Nagdiere skuil bedags en soek dan beskerming deur die grootste moontlike deel van hul vel met ʼn vaste voorwerp in aanraking le hou. So byvoorbeeld kruip akkedisse en slange in nou splete in rotse of onder klippe in. Organismes wat in vinnig vloeiende watermassas lewe, soos in riviere, draai hulle om wanneer hulle op die bodem kom, sodat hulle teen die stroomrigting kyk en nie deur die waterstroom meegevoer word nie.

In hoeverre tassin en pyngewaarwording met mekaar in verband staan, is nie bekend nie. Daar is nog baie min ondersoeke gedoen oor pynsin (behalwe by die mens). Tog kan daar aangeneem word dat die hoër werweldiere wel 'n deeglike pynsensasie kan ondervind.