Furtu

Consiste'l delitu de furtu nel apoderamientu illexítimu d'una cosa mueble ayena que, a diferencia del robu, ye realizáu ensin fuercia nes coses, nin violencia o intimidación nes persones.^[1]

La definición del furtu, a diferencia del robu y de la estorsión, rique siempres apoderamientu, ensin usar de formes o maneres especiales, como la fuercia sobre les coses o la violencia física nes persones, carauterístiques del robu, o como la intimidación pa obligar a la entrega, por casu, mesma de la estorsión. Configúrase'l furtu como'l tipu básicu d'apoderamientu.

Cola execución del furtu viólase la posesión de les coses muebles, considerada como meru estáu ello ye que cualesquier fora'l so orixe, represente o non l'exerciciu d'un derechu suxetivu sobre la cosa mesma. Nun reclama la llexitimidá de la detención per parte d'aquel a quién darréu se sustrai la cosa; basta que l'apoderamientu seya illexítimu. Cualquier posesión actual y non yá la civilmente amparada, protexer pola llei penal.

Ye requisitu del furtu, como de los demás delitos contra'l patrimoniu, la esistencia d'una intención especial del autor, lo que téunicamente conozse como elementu suxetivu del inxustu, que ye'l ánimu d'arriquecimientu, la intención de llograr cualquier arriquecimientu o utilidá cola apropiación; d'esta miente ye posible estremar conductes totalmente lícites (por casu, tomar una cosa pa esaminala), de les que tienen una clara ilicitud.

La cantidá monetaria o la mercancía furtiada va determinar el grau de furtu.^[2] Les penes varien según los países y los estaos.

1. ↑ «Ley Orgánica 10/1995, de 23 de payares, del Códigu Penal.». Noticies xurídiques. Consultáu'l 25 d'ochobre de 2014.
2. ↑ «Furtio: ¿Qué Constitúi un Furtu?». Consultáu'l 17 de augosto de 2017.