Empirizam

U filozofiji, empirizam je epistemološki stav koji drži da istinsko znanje ili opravdanje dolazi samo ili prvenstveno iz čulnog iskustva.^[1] To je jedno od nekoliko suprotstavljenih pogleda unutar epistemologije, zajedno s racionalizmom i skepticizmom. Empirizam naglašava centralnu ulogu empirijskih dokaza u formiranju ideja, a ne urođenih ideja ili tradicija. Međutim, empiristi mogu tvrditi da tradicije (ili običaji) nastaju zbog odnosa prethodnih čulnih iskustava.

Historijski gledano, empirizam je bio povezan s konceptom "prazne ploče" (tabula rasa), prema kojem je ljudski um "prazan" pri rođenju i razvija svoje misli tek kroz kasnije iskustvo.^[2]

Empirizam u filozofiji nauke naglašava dokaze, posebno one otkrivene eksperimentima. Osnovni dio naučne metode jest da se sve hipoteze i teorije moraju testirati u odnosu na opažanja prirodnog svijeta, a ne da se oslanjaju samo na apriorno rasuđivanje, intuiciju ili otkrivenje.

Empirizam, koji često koriste prirodni naučnici, kaže da je "znanje zasnovano na iskustvu" i da je "znanje provizorno i vjerovatno, podložno kontinuiranoj reviziji i falsifikovanju".^[3] Empirijska istraživanja, uključujući eksperimente i validirane mjerne alate, vode naučnu metodu.

1. ^ Psillos, Stathis; Curd, Martin (2010). The Routledge Companion to Philosophy of Science (1. publ. in paperback izd.). London: Routledge. str. 129–38. ISBN 978-0415546133.
2. ^ Scheibe, Erhard. (2001). Between rationalism and empiricism: selected papers in the philosophy of physics. Springer. ISBN 0-387-98520-4. OCLC 45888831.
3. ^ Shelley, M. (2006). Empiricism. In F. English (Ed), Encyclopedia of educational leadership and administration. (pp. 338–39). Thousand Oaks, CA: Sage Publications, Inc.