Dolmeno

Dolmeno estas ŝtonĉambro konsistanta el grandaj starantaj ŝtonoj (t.e. migraj blokoj) kovritaj de slabegoj. Per pli malgrandaj ŝtonoj oni ofte, sed ne ĉiam, faris enirejon je la flanko. La tuto estis kovrita per tero, tiel ke ekestis fortika altaĵo.

Dolmeno devenas de la bretona: "taol" (kies prononco estas [taol]) signifas "tablo", kaj "maen" (kies prononco estas [mɛn]) signifas "ŝtono". La vorto estis enkondukita en la arkeologia uzo fare de Théophile Malo Corret de la Tour d'Auvergne.

Laŭ Francisko Azorín dolmeno estas Megalita monumento konsistanta el horizontala platŝtono sur aliaj starigitaj ŝtonegoj; ĝi ŝajnas gigantan araon.^[1] Kaj li indikas etimologion el kelta dol + men (tablo ŝtono). Li referencas ankaŭ la terminon Hemidolmeno kiel Megalita monumento formita per du ŝtonegoj unu el ili klinapogita sur la alia.^[2]

1. ↑ Francisko Azorín, arkitekto, Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo k. metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 58.
2. ↑ Azorín, samloke.