Jogo

Jogo
korpekzercado • religia aktiveco • mensa-korpa terapio
Fakoj
Asano • Pranayama • meditado
Kulminaj konkursoj
Internacia federacio
Rilataj paĝoj
Kategorio:Sporto
v • d • r

Serio de artikoloj pri Hinda filozofio

Ortodoksaj skoloj Njája Vaišéšika Sánkhja Jogo Karma Mimamsa Vedanto Advaita Viŝiŝtadvaita Dvaita

Neortodoksaj skoloj Ĉarvaka Ĝajnismo Budhismo Hinajano Mahajano Vaĝrajano Theravado Granda personecoj Antikvo Kapila Patanĝali Gótama Kanada Ĝaimini Vjása Markandéja Pánini Mezepoko Adi Ŝankara Ramanuĝa Madhva Nimbarka Vallabha Madhusūdana Namadéva Tukaram Tulsidas Kabir Vasugupta Ĉaitanja Novepoko Sri Ramakriŝna Mohandas Karamchand Gandhi S. Radhakriŝnan Svami Vivékananda Ramana Maharŝi Sri Aŭrobindo Svami Sivananda Ánanda Ĉómarasvami

Jogo, foje jogao, estas familio de antikvaj fizikaj, mensaj, kaj spiritaj praktikoj kiuj originis en Hindio, kie ili daŭre estas vibrantaj kaj vivantaj tradicioj. Jogo celas kombini sintenojn, meditadon, kontrolitan spiradon, elparoladon de vortoj kaj aliaj teknikoj por kontribui al la disvolviĝo de la individuo, trankviligi doloron kaj atingi staton de vekiĝo^[1]. La fina celo de jogpraktikado estas atingo de liberiĝo (sanskrite : mokṣa ; nagarie (devanāgarī) : मोक्ष) el mondaj suferoj kaj el la ciklo de naskiĝo kaj morto (sansaro).

Oni ofte parolas pri ĉiu formo de jogo kiel "vojo" al vekiĝo. Jogo, kiel rimedo de vekiĝo estas centra por Hinduismo, Budhismo (ĉefe ĉe la Vahrajana Budhismo^[2][3][4]), Sikhismo kaj Jainismo,^[5][6][7][6] influintaj aliajn religiajn praktikojn tutmonde.

La Unuiĝintaj Nacioj deklaris la 25-an de Junio kiel 'Internacia Tago de Jogo".

1. ↑ (nl) Yoga is vanaf nu cultureel erfgoed (Jogo estas ekde nun kultura heredaĵo (Unesko), Metro, la 2-an de decembro 2016.
2. ↑ Chogyam Trungpa (2001) The Lion's Roar: An Introduction to Tantra. Shambhala. ISBN 1-57062-895-5
3. ↑ Edmonton Patric 2007, pali and its significance p. 332
4. ↑ Lama Yeshe (1998). The Bliss of Inner Fire. Wisdom Publications. pp. 135-141.
5. ↑ Denise Lardner Carmody, John Carmody (1996), Serene Compassion. Oxford University Press US. p. 68.
6. ↑ ^{6,0 6,1} Stuart Ray Sarbacker, Samādhi: The Numinous and Cessative in Indo-Tibetan Yoga. SUNY Press, 2005, pp. 1–2.
7. ↑ Tattvarthasutra [6.1], vidu Manu Doshi (2007) Traduko de Tattvarthasutra, Ahmedabad: Shrut Ratnakar p. 102